Szepty przeszłości recenzja

"Szepty przeszłości" to książka o Miriam, która musi się zmierzyć nie tylko z typowymi problemami nastolatek. Ciągnąca się za nią trauma z dzieciństwa, wciąż zmieniający się terapeuci i śmierć ojca są ciężkimi aspektami życia, z którymi dziewczyna musi sobie poradzić, a choroba psychiczna zdecydowanie tego jej nie ułatwia. Przyjaciel, którego nikt inny nie widzi, zamiast pomagać jest powodem do wszczęcia kolejnej awantury. Pobyt w szpitalu psychiatrycznym także nie okazuje się najlepszym pomysłem - kolejna trauma, z którą trzeba walczyć. Z tego koszmaru, zabierając do rodzinnego domu, wyciąga ją dziadek. Miriam musi nauczyć się żyć od nowa - pójść do szkoły, poznać ludzi i przede wszystkim uporać się z przeszłością. Pomoże jej w tym oczywiście...chłopak - przykładny uczeń i ulubieniec jej dziadków; oraz poznana w szkole wręcz idealna przyjaciółka.
Książka, chociaż powierzchownie, pokazuje z jakimi trudnościami i niezrozumieniem codziennie muszą sobie radzić osoby chore psychicznie, a także to jak bardzo może różnić się rzeczywistość ludzi od tego co widzą osoby trzecie. Miriam przez nauczanie domowe, traumę z dzieciństwa i ciągłe zniechęcanie jej do nowych przyjaźni przez "przyjaciela" ma trudności z nawiązywaniem nowych kontaktów. Mimo problemów z zaufaniem dość szybko udało jej się zaufać dopiero co poznanym ludziom. Wszystko działo się zbyt szybko - z chęcią przeczytałabym książkę 2 razy dłuższą, ale z wolniejszym rozwijaniem się tych relacji i z większą ilością stron poświęconych na wątek, dotyczący śmierci ojca nastolatki. Po książkę sięgnęłam przez to, że w opisie zostały częściowo opisane problemy Miriam i jej " najlepszy przyjaciel". Myślę, że zdecydowanie zbyt mało uwagi poświęcono schizofrenii (którą zdiagnozowano u niej podczas pobytu w szpitalu) - liczyłam na coś więcej, na pokazanie tego jak wygląda ta choroba i z czym takie osoby muszą się mierzyć a ten temat został ledwo liźnięty, równie dobrze mogłoby go nie być. W książce z resztą można wyróżnić 3 główne wątki i żaden z nich nie został należycie rozwinięty.
Książkę zdecydowanie szybko i przyjemnie się czytało, wciągnęła mnie i spędziłam wieczór na jej czytaniu. Znalazło się też parę fragmentów, które idealnie wpasowały się w moje pojęcie "wartościowego cytatu", a poczucie humoru i subtelne sceny między Miriam a jej chłopakiem są zdecydowanym atutem, przez który po prostu chce się czytać dalej.