Szczęście pisane marzeniem recenzja

“Szczęście pisane marzeniem” autorstwa Katarzyny Michalak to oryginalna powieść świąteczna, w której dwoje nieznajomych staje się dla siebie całym światem. Ich losy splatają się w najchłodniejszą, ale też najbardziej magiczną porę roku, wśród trzaskającego śniegu i ciszy lasu. To opowieść o samotności, o gniewie, który ukrywa ból, i o tym, jak czasem wystarczy jedno spotkanie, by całkowicie odmienić życie. Czy magia świąt wystarczy, by pokonać bariery, które główni bohaterzy budowali latami?

Mimo że akcja książki ma miejsce w ciągu zaledwie kilku grudniowych dni, dzieje się tu naprawdę wiele. Autorka splata losy bohaterów z ogromnym wyczuciem emocji, z których każda jest namacalna – od samotności po nieśmiałą nadzieję. Gabriel, samotnik uciekający przed światem, i Liwia, która marzyła o luksusowym hotelu, a zamiast tego trafia do skromnej chaty na końcu wsi, muszą skonfrontować się nie tylko z sobą nawzajem, ale także z własnymi demonami. To w tej odciętej od świata przestrzeni, wśród śnieżnej zamieci i ciepła trzaskającego kominka, powoli nawiązują kruche porozumienie.

Była to moja pierwsza styczność z twórczością autorki. Po opisie spodziewałam się przyjemnego romansu świątecznego, a książka okazała się być czymś zupełnie innym – powieścią o radzeniu sobie ze stratą, wieloletnią żałobą oraz odkrywaniem życia na nowo. Autorka zaskoczyła mnie podejściem do bohaterów – zarówno głównych, jak i drugoplanowych – którym nadała wielowymiarowe osobowości i bagaże doświadczeń. Każda z postaci nosi swoje wewnętrzne rany, a ich historie łączą się w sposób, który porusza i skłania do refleksji.

Nie mogę jednak nie wspomnieć o tym, że wątków było naprawdę sporo – miejscami wręcz za dużo, przez co fabuła momentami wydawała się chaotyczna. Przeplatanie różnych perspektyw i skakanie między przeszłością a teraźniejszością sprawiało, że chwilami trudno było się połapać, czyje myśli i wspomnienia właśnie śledzimy. Z jednej strony to ciekawy zabieg, z drugiej – wymaga od czytelnika większego skupienia, niż można by się spodziewać po książce z "magiczno-świąteczną" okładką. Jednak w tym wszystkim autorka oddała pięknie to, co najważniejsze – relacje międzyludzkie. To właśnie one są sercem tej opowieści, nadając jej głębię i autentyczność. Zarówno napięta relacja między Gabrielem a Liwią, jak i interakcje z postaciami drugoplanowymi, jak Oskar czy Aniela, zostały napisane w sposób, który wzrusza i pozwala uwierzyć w przemiany bohaterów.

Pomimo drobnych niedociągnięć (w moim mniemaniu) „Szczęście pisane marzeniem” to powieść, która pozostawia ciepłe wrażenie. Jej lekki język sprawia, że czyta się ją szybko i z przyjemnością, a przesłanie o tym, że nawet najbardziej poranione dusze mogą odnaleźć ukojenie, zapada w pamięć. Dla mnie była to udana lektura, choć nie do końca spełniła oczekiwania, jakie wywołał opis. Polecam tym, którzy w literaturze szukają emocji i subtelnego świątecznego klimatu, a także odrobiny nadziei na nowe początki.