Szeptem recenzja

Monika Sawicka w swojej książce „Szeptem” wprowadza nas w świat spraw, o których nie mówimy głośno. Mówimy o nich tylko szeptem, z szacunkiem i respektem. Szeptem mówimy o chwilach smutku, choroby, utraty bliskich osób. I właśnie w takiej tematyce Monika Sawicka porusza się w swojej najnowszej książce.

Główną bohaterką jest Smutna. Kobieta, której został tylko jeden dzień życia. Życia , w którym jak sama mówi, nic by nie zmieniła. Smutna zabiera nas w podróż po Przeszłości, Teraźniejszości, zahaczając nie raz o Przyszłość. Kobieta chora, po przejściach, które jednak jej nie załamały. Mówi o swoich cierpieniach, ukazuje nam swój ból. Nie raz czytając historie Smutnej, wręcz wtapiałam się w jej opowieści. Tak realne, tak życiowe, że trudno się od nich oderwać.

Smutna przedstawia nam również historie innych kobiet dotkniętych przez los. Ich ból po utracie dziecka, w walce z ciężką chorobą, gwałcie.
Ukazuje nam życie takim, jakim jest – bez przebarwień, nie raz bez szczęśliwego zakończenia. Bo czy nie takie właśnie jest życie? Każdego doświadcza w inny sposób. Ale nie każdy ma odwagę o tym mówić głośno, wtedy przydaje się umiejętność mówienia Szeptem.

Sawicka całą swoją książkę przeplata różnymi przypowieściami i cytatami, które idealnie wpasowują się w nastrój danej historii.
Mimo wszystko, chwilami gubiłam się w przeskokach między historiami. Nie wiedziałam, czy w danym momencie czytam dalej historie Smutnej, czy już innej kobiety. Wszystkie historie przenikają się i łączą w jedną całość.
Autorka powieści, wraz ze swoją przyjaciółką, Anną Brędowską, założyły fundację promującą młodych i obiecujących debiutantów. Trzy z ich opowiadań możemy znaleźć pod sam koniec książki. Opowiadania są równie fascynujące jak sama powieść, wciągają nas w swój świat.

Wszystkie te historie pozwalają zastanowić się nad sobą i nad własnym życiem, spojrzeć na przeżycia drugiej osoby z zupełnie innej perspektywy. Nie z punktu widzenia obserwatora, a uczestnika tego, co w ich życiu się dzieje.