Szeptem recenzja

„Szeptem” to kolejna książka Moniki Sawickiej. Jednakże tym razem autorka zaskakuje swoich czytelników. Już sam tytuł „Szeptem” wskazuje, że to nie będzie zwykła książka. Szeptem mówi się o chwilach, które są dla nas najpiękniejsze lub najsmutniejsze i złe. Pisarka w swojej książce opowiada o tej drugiej stronie, o bolesnych rzeczach, o których nie mówi się głośno.

Bohaterką książki jest kobieta zwana Smutną. Smutnej został tylko jeden dzień życia. Kobieta zabiera nas, czytelników w swoistą podróż w przeszłość, która miesza się z teraźniejszością, a nawet zahacza o przyszłość. Życie jej nie rozpieszczało, a i ona sama nie była nigdy do końca szczęśliwa. Jej życiem zaczął rządzić smutek. Czy bohaterka zmieni swoje nastawienie do życia? Odpowiedzi szukajcie w książce.

Książka jest wielowątkowa i zawiera wiele różnych historii. Może to sprawić wrażenie chaotyczności. Jednak gdy czytelnik wgłębi się w treść to zauważa jak tragiczne jest życie Smutnej. Język , w jakim została napisana książka jest bardzo przystępny.. A wszystkie historie pomimo swego smutku wciągają do lektury. Czytelnik przeżywa razem z bohaterką jej smutek. Na chwilę w tym zabieganym świecie wycisza się i zastanawia nad całym swoim życiem.

Wielkim plusem jest także szata graficzna książki. Kobieta i kolory idealnie pasują do tej historii. Kolejnym plusem jest także podział książki.. Każda historia jest oddzielona, przez co łatwiej się czyta.

Wszystkie te cechy sprawiają, że „Szeptem” czyta się szybko. Książka pokazuje, że życie pomimo chorób, śmierci bliskich i innych bolesnych przeżyć może być piękne.
Stwierdzam też, że bardzo chętnie sięgnę po wcześniejsze książki Moniki Sawickiej. I mam nadzieję, że spodobają mi się tak bardzo jak „Szeptem”.

Książkę polecam wszystkim, którym jest ciężko w życiu i są jak bohaterka książki, a także tym szczęśliwym by jeszcze bardziej podkreślić, że życie może być piękne. To dobra książka na długie, zimowe wieczory. Historia Smutnej pozwoli się czytelnikowi zatrzymać i pomyśleć o swoim życiu. Czy warto tak przez nie pędzić i martwić się wszystkimi rzeczami?