Syn zakonnicy recenzja

 Tytuł „Syn zakonnicy” już na sam początek wywołuje dreszczyk emocji i sugeruje nam, że będziemy w tej powieści balansować na granicy grzechu? Dlaczego? Czy siostra zakonna może mieć syna, czy może być matką? Owszem może, ale czy będzie to licować z powagą bycia zakonnicą? Trudne do wyobrażenia, a jednak.
 Czy związek łączący siostrę zakonną z niemieckim oficerem ma szansę przetrwać? Gdyby sytuacja miała miejsce w dzisiejszych czasach, być może odpowiedź byłaby pozytywna. Ale gdy rzecz dzieje się w czasie II wojny światowej? Gdy siostra zakonna i niemiecki oficer stoją po przeciwnych stronach? Gdy Niemcy mordują Polaków, niszczą nasz kraj, czy odpowiedź jest już tak oczywista? Chyba nie.
 Amelia Kessler – później siostra Judyta - i oficer wojsk niemieckich Rudolf von Kessler zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia. Miłość spadła na nich jak grom z jasnego nieba. Ona była młodą studentką, on – żonatym oficerem, ojcem dwóch wspaniałych córek. Ją raczej mężczyźni nie interesowali, była pochłonięta nauką. Do czasu, gdy poznała Rudolfa. Zaczęli się potajemnie spotykać, ich romans rozkwitał na dobre. Po śmierci żony Rudolf prosi ojca Amelii o jej rękę. Zostaje odtrącony. Bardzo to przeżywa. Jej rodzina nie jest w stanie zaakceptować ich związku. Jest dla nich niewyobrażalne, aby ich zięciem został oficer niemiecki. 
 Powieść składa się z dwóch ksiąg. W księdze pierwszej wydarzenia dzieją się w czasach nam bardzo bliskich, w latach 2005-2009. Seweryn po tym jak się dowiedział o swoim prawdziwym pochodzeniu, o prawdziwych rodzicach, próbuje za wszelką cenę ustalić swoją tożsamość. Niestety, nie jest to łatwe. Na każdym kroku napotyka na mur milczenia, kłamstwa i obłudy. Poszukuje jakichkolwiek informacji o swojej matce - siostrze zakonnej Judycie w ostatnim miejscu jej pobytu w Zgromadzeniu Sióstr Posłuszeństwa Bożego w Gościńcu. Co w zamian otrzymuje? Zmowę milczenia. Wydawać by się mogło, że siostry zakonne żyją w prawdzie i miłości, pomagają ludziom potrzebującym pomocy, ale czy tak jest rzeczywiście? Za murami klasztoru króluje kłamstwo i strach, dyscyplina i wierne posłuszeństwo matce przełożonej, obłuda i fałsz w najgorszym wydaniu. Ma miejsce zacieranie wszelkich śladów świadczących o tym, że siostra Judyta miała syna. Jakiekolwiek chociażby próby rozmowy na ten temat są karane zsyłką do ciężkiej pracy, łącznie z karą przeniesienia do innego klasztoru. Ale warto zadać sobie w tym momencie pytanie: dlaczego siostry tak postępują? Wielokrotnie zadawałam sobie to pytanie w trakcie czytania tej powieście i nasunęło mi się kilka odpowiedzi. Poczynając od wstydu i hańby dla stanu zakonnego i całego zgromadzenia, poprzez chciwość, chęć otrzymania spadku po zmarłej, kończąc na szacunku dla dobrego imienia siostry Judyty. 
 Matka jego pozostawiła pamiętnik, dzięki któremu mógłby dowiedzieć się prawdy, KIM NAPRAWDĘ JEST ? Ale pamiętnik ginie w tajemniczych okolicznościach, komuś bardzo zależy na tym, aby nie ujrzał światła dziennego. 

 Druga księga to pamiętnik siostry Judyty. Przenosimy się w lata trzydzieste i czterdzieste XX wieku. Na ten czas przypada okres dzieciństwa i dorastania Amelii – później siostry Judyty, czas jej nauki i pierwszej miłości. Dziewczyna żyjąca z głową w chmurach, nie widząca świata poza nauką, spotyka na swojej drodze oficera niemieckiego, żonatego, ojca dwóch córek. Czy ta miłość od pierwszego wejrzenia ma szansę powodzenia? Ona – Polka, on – Niemiec – żołnierz i trwająca wkoło wojna. Sami odpowiedzcie sobie na to pytanie. 
 Powieść Joanna Jax „Syn zakonnicy” sprawia wrażenie prawdziwej. Recz dzieje się w bardzo dobrze wszystkim znanym czasach wojennych, w miejscowościach, które można zlokalizować na dzisiejszej mapie Polski, a i sama historia tchnie wielkim realizmem. Nie wiemy, czy takie historie nie miały w przeszłości miejsca. Biorąc jednak pod uwagę postępowanie przełożonych zgromadzeń zakonnych, wcale mnie nie dziwi, że świat nie słyszał o takich historiach. 
 Po lekturze tej książki zadaję sobie pytanie: czy siostra Judyta tak bardzo kochająca dzieci i prowadząca sierociniec, „święta za życia” – jak o niej mówiono, postąpiła słusznie, składając przysięgę przed biskupem i wyrzekając się syna ? Czy nie postąpiła zbyt egoistycznie? Może powinna zawalczyć o przyszłość swoją i syna? Nam łatwo jest zadawać takie pytanie z perspektywy czasu, nie wnikając w realia tamtego okresu. Z drugiej strony, czy dziecko niemieckiego żołnierza i polskiej siostry zakonnej miało szansę na normalne życie w kraju ogarniętym wojną właśnie między tymi krajami? Czy pozwolono by temu dziecku żyć? Nie ma jednej prostej odpowiedzi na te pytania. Jedno jest pewne, dzięki podjętej decyzji ocaliła życie syna, pozwoliła mu żyć. 

 W tej powieści wszystkie wątki drugoplanowe przenikają się z wątkiem przewodnim, uzupełniają, tworzą perfekcyjnie ułożoną mozaikę. Nie znajdziemy w niej zbędnych opisów czy niepotrzebnych sytuacji, wszystko jest przemyślane i niezbędne do opowiedzenia tej historii, każdy detal ma wielkie znaczenie, jest wręcz symboliczny. 
 Joanna Jax odsłania tajemnice uczuć i relacji międzyludzkich, pokazuje targające bohaterami rozterki i emocje, chwile zwątpienia i smutku, żalu i niemiłosiernego wewnętrznego bólu i rozdarcia. W bardzo delikatny i subtelny sposób wciąga nas w przeżycia głównych bohaterów, czujemy się uczestnikami tej opowieści. Styl pisarski Joanny Jax zachwyca, autorka bardzo prostym, bardzo płynnym i łatwym w odbiorze językiem potrafi pisać o sprawach trudnych i ponadczasowych.
 Powieść czytałam z wypiekami na twarzy, nie mogłam się od niej oderwać. Pięknie opowiedziana historia trudnej miłości siostry Judyty i Rudolfa oczarowała mnie. Uświadomiła mi, że miłość nie zna granic i podziałów, kochać i być kochanym ma prawo każdy, bez względu na pochodzenie czy narodowość. Łączące ich, prawdziwe uczucie z góry było skazane na niepowodzenie, wszyscy się sprzysięgli przeciwko nim. A wystarczyła odrobina zrozumienia i wsparcia dla tych młodych ludzi i zapewne ich losy potoczyłyby się inaczej. 

 Różnie można oceniać postępowanie siostry Judyty, można ją krytykować lub chwalić za jej decyzję, można zrozumieć jej postępowanie lub nie, ale jedno trzeba przyznać, była bardzo młoda i zagubiona, pozostawiona sama sobie, bez oparcia w najbliższych, wkoło tylko fałsz i obłuda. Czy będąc w takim położeniu myśli się logicznie i racjonalnie? Mnie siostra Judyta skradła kawałek serca i na zawsze w nim zamieszkała. Nie podejmę się próby oceny jej postępowania, nie mam do tego prawa, stojąc z boku jest łatwo kogoś krytykować, a już trudniej spróbować go zrozumieć i wyciągnąć do niego pomocną dłoń. 

 Wszystkie historie wychodzące spod pióra Joanny Jax są niesamowite, wzruszające i na trwale zapadające w pamięci. Po ich lekturze rodzi się wiele trudnych pytań o sens i prawo do miłości, poświęcenie i zrozumienie, uświadamiają nam, że wszyscy jesteśmy grzeszni i popełniamy błędy, musimy jednak nauczyć się wybaczać drugiemu człowiekowi. 
 Powieść bardzo mądra, z morałem, z przestrogą dla innych matek, wzruszająca i głęboka, o dążeniu do prawdy, o pragnieniu miłości. Łezka wielokrotnie zakręciła mi się w oku przy jej czytaniu. Skłania do refleksji i przemyśleń. Pozostawia trwały ślad w naszych sercach. To powieść obok której nie można przejść obojętnie. O ile historia jest fikcją literacką (czy oby na pewno?), to już jej przesłanie jest prawdziwe, szczególnie nabiera znaczenia w dzisiejszych czasach. 

 Sięgnijcie po tę powieść, nie wahajcie się, zapewniam, że czas przy niej spędzony nie będzie zmarnowany. Joanna Jax potrafi uzależniać od swoich powieści, rzeczywiście działają jak narkotyk, raz spróbujesz, to później nie możesz się opamiętać!