Syn zakonnicy recenzja

"Czasami nie ma dobrych rozwiązań, a spokojne wody zamieniają się we wzburzony ocean. Każdy człowiek może kiedyś znaleźć się w dryfującej łodzi i zamiast dopłynąć do brzegu, roztrzaska się o skały."
W powieść wkraczamy w momencie gdy przełożona sióstr posłuszanek Judyta jest jest już leciwą kobietą u kresu swojego życia. Obdarzana jest ogromną życzliwością i szacunkiem przez zgromadzenie, ale także przez społeczność lokalną. Wszyscy cenią sobie trud włożony przez siostrę w wychowywanie sierot. Jej poświęcenie urasta do rozmiarów świętości. Nikt lub niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego, że zapłaciła wysoką cenę za to uznanie. Czuwająca przy umierającej kobiecie młodziutka siostra Miriam zostaje dopuszczona do dręczącej przełożoną tajemnicy związanej z posiadaniem przez nią syna. Dziewczyna zobowiązuje się do odnalezienia pamiętników, które Judyta prowadziła i oddania ich w ręce owego syna.
Z drugiej strony poznajemy Jerzego Rosiaka, który przyjeżdża do Krakowa do szpitala, ponieważ jego brat zmaga się z nieuleczalną chorobą. Na miejscu dowiaduje się, że tak naprawdę nie jest tym kim jest. Brat przekazuje mu informację, która zmienia zupełnie jego życie. Mężczyzna zaczyna szukać kim jest jego matka i dlaczego oddała go na wychowanie do innej rodziny. Poszukiwania prowadzą Jerzego do zakonu, ale tam ówczesna przełożona matka Ernesta zdecydowanie odmawia udzielenia jakiejkolwiek informacji. w sprawę zostaje zaangażowana czuwająca przy zmarłej siostra Miriam oraz dziennikarz Łukasz Wagner.
Powieść podzielona jest na dwie części : pierwsza o której mowa wyżej to czasy współczesne. Widać tu mnóstwo emocji, które targają zaangażowanych w poszukiwania. U Miriam to zarówno lojalność wobec zgromadzenia, ale także chęć wypełnienia przyrzeczenia danego umierającej Judycie. To także niezgoda na ewidentne kłamstwa przełożonej. Dla Jerzego to także szok spowodowany utratą tak naprawdę rodziny i brak możliwości odnalezienia korzeni. Dziennikarz początkowo kieruje się tylko i wyłącznie znalezieniem dobrego materiału na reportaż, takiego im więcej sensacji tym lepiej.
Druga część to historia miłości młodziutkiej Amelii i poznanego w Paryżu Rudolfa, której owocem jest Jerzy. I tu mamy całe morze emocji od zauroczenia i miłości po dramat związany z wyborem między miłością do dziecka, a miłością do mężczyzny i lojalnością wobec zgromadzenia. I można się złościć czytając, jak tak można postępować patrząc na postawę ojca Amelii, dla którego wejście w rodzinę niemieckiego żołnierza było nie dopuszczalne. Ale to były czasy gdy Niemiec to po prostu zło.
Inną sprawą jest przedstawienie zakłamania panującego w zakonie. Stawianie ponad wszystko wizerunku i nie liczenia się z jednostką. I choć jak autorka pisze, że jest to fikcja literacka to jednak pojawiające się co jakiś czas brudne fakty z tego środowiska o czymś świadczą. Jedno jest pewne nastawcie się podczas czytania na skrajne emocje :)