Syn zakonnicy recenzja

"Wiem, że ta siostra zakonna i ten niemiecki oficer pod naporem zakonnic pozostawili dziecko u Walkowiaków. Chciały się pozbyć każdego śladu" - (…) Tak to wyczuwałem – miałem z nimi różne kontakty – zakonnice zupełnie wypierały się tej sprawy. Sprawiały wrażenie, że ta zakonnica Lossow nie urodziła żadnego dziecka. Jestem pewien, że siedzący tutaj Ewaryst Walkowiak jest tym dzieckiem" - zeznał w trakcie rozprawy dr Gerwazy Świderski, obecny przy narodzinach dziecka, na którego historii autorka oparła swoją powieść.

Joanna Jax nie zdradza personaliów osób, o których pisze, lecz sprawą syna zakonnicy zainteresowała się telewizja TVN. Cytat pochodzi ze strony dziendobry.tvn.pl

Powieść przedstawia losy siostry Judyty, która przed wybuchem II wojny światowej związała się z niemieckim oficerem. Jej ojciec nie chciał słyszeć o tym związku, tym bardziej, że adorator jego córki był już wcześniej żonaty i miał dzieci z poprzedniego małżeństwa. Do tego należał do wrogiego obozu. Dziewczyna uznała, że jak nie ten to żaden i wstąpiła do zakonu, lecz namiętność nie wygasła i zaowocowała narodzinami Seweryna. Dziecko zostało odebrane matki i oddane pod opiekę innej rodziny.

Matka Judyta, która po latach została przełożoną zakonu, umierając zdradziła sekret siostrze Miriam. Jednocześnie jej syn dowiedział się od brata, dlaczego nigdy nie był w pełni akceptowany przez rodzeństwo. Mężczyzna rozpoczął poszukiwania, lecz Kościół na każdym kroku rzucał mu kłody pod nogi.

Rzeczywiste postępowanie ciągnęło się przez 20 lat. Dziwi nie tyle zakłamanie tej instytucji co fakt uporczywego zatajania sprawy przez tyle lat. W czasach obecnych nie jest to już tak wielki skandal, żeby mógł komuś realnie zaszkodzić. O gorszych rzeczach słyszeliśmy.

Zachęcam do przeczytania książki, która jest rewelacyjnie napisana, jak również do wyszukania materiałów na temat Joanny i Ewarysta Losse w internecie.

Pierwszą część powieści czyta się jak reportaż o poszukiwaniu tożsamości przez starszego już mężczyznę, w drugiej części poznajemy historię Amelii Kessler, jej miłości do Rudolfa i rozterek duchowych.

Po lekturze utwierdzam się w przekonaniu, że najlepiej w życiu kierować się własnym sercem i rozumem. Amelia słuchała ojca oraz przełożonych, uniosła się honorem i w efekcie została rozdzielona z synem na całe życie. Książka jest warta polecenia, język postaci autentyczny, wiernie przybliżone realia epoki. Nie ma tu szybkiej akcji, ale wszystko jest pokazane w swoim czasie.