Nieustanna ucieczka recenzja

I oto powrócił! Beniamin Ashwood… i, wierzcie mi, wraca w świetnej formie!

*uwaga! Opis zawiera spoilery do pierwszego tomu*.

Po nieoczekiwanym zwrocie wydarzeń i bolesnej zdradzie, Ben wraz z Amelią… jak wskazuje tytuł, zmuszeni są do ucieczki. Nieustannej ucieczki. Muszą jak najszybciej opuścić Sanktuarium, a najlepiej i planetę, ponieważ wściekłe czarodziejki łatwo nie odpuszczą. I nie interesuje ich, czy pochwycą zbiegów żywych, czy martwych ani, ilu ludzi przy tym zginie.

Na swojej drodze spotkają ogrom niebezpieczeństw – nie tylko ze strony ludzi. Starając się zmylić pościg muszą wykazać się nie lada kreatywnością, a czasu, żeby ostrzec króla przed zdradą jest niewiele…

Drugi tom zaoferował mi wszystko to, czego w pierwszym mi zabrakło: bardziej rozwinięty i bogatszy świat, więcej polityki i intryg oraz… demony! O tak, jak na to czekałam! I kiedy przy pierwszym tomie nieco marudziłam na niedostatek paskudnych krwiożerczych istot, to tutaj było ich pod dostatkiem. Potwory wszelkiej maści i rozmiarów, a tajemnice z nimi związane okazały się istną wisienką na torcie.

„Nieustanna ucieczka”, podobnie zresztą jak wcześniej „Beniamin Ashwood”, leży pod hasłem motywu podróży, który jest mocno zaakcentowany. Jeśli więc ktoś nie lubi tego typu historii, zdecydowanie powinien trzymać się od niej z dala. Natomiast miłośnicy będą wprost zachwyceni. Autor unika schematycznych i oczywistych rozwiązań, serwując na drodze bohaterów coraz to inne utrudnienia. Powieść bogata jest w opisy i brutalne sceny walki oraz niewymuszone poczucie humoru, które idealnie wkomponowało się w całość.

Świetnie zostały zarysowane kreacje bohaterów, i to nie tylko tych pierwszoplanowych. W Beniaminie Ash woodzie każda historia ma znaczenie i nie znalazła się tam przypadkowo. I to, co wiele osób uzna za plus, nie ma tutaj wątku romantycznego.

Niezwykle spodobały mi się nowe tajemnice, intrygi, spiski. Jakkolwiek dziwnie to zabrzmi, ponieważ książki nie są ani trochę podobne, jednak czuję u Cobble nutkę wiedźmińskiego vibe.
I, mimo że druga część wiele wyjaśnia, to wciąż bardzo dużo pozostaje do odkrycia i im dalej zagłębiam się w serię, tym bardziej czuję się zaintrygowana losem bohaterów i mocniej wciągnięta w historie.

Bardzo przyjemny kawał fantastyki. Sama nie do końca potrafię zrozumieć fenomen tej serii, ponieważ z jednej strony nie ma tu niczego odkrywczego i nowatorskiego, natomiast z drugiej niesamowicie dobrze się ją czyta. Wciąga od pierwszych stron, a dzięki dynamicznej akcji, zanim się obejrzymy przerzucamy ostatnią stronę i zastanawiamy, kiedy dostaniemy więcej.