Norwegian Wood recenzja

Koniec lat 60-dziesiątych, na całym świecie odbywają się bunty młodych i do tego nawiązuje tytuł powieści, który jest tytułem piosenki Beatlesów „Norwegian Wood”. Jak różny jest ten bunt wśród młodzieży japońskiej. Oprócz głównego bohatera i narratora Toru poznajemy Naoko, Kizukim, "komandosa", Nagasawa. Każde z nich jest inną osobowością i inaczej podchodzą do życia i rozwiązywania problemów. Murakami nie ocenia, nie interpretuje, to zostawia czytelnikowi. Natomiast snuje opowieść o zwykłym życiu, o relacjach, jakie łączą nas z innymi ludźmi. Nie tylko tworzy wielowymiarowe portrety psychologiczne, ale tworzy plastyczne obrazy, atmosferę, do której jesteśmy wciągnięci. Oczywiście nie może zabraknąć scen trochę magicznych w konwencji realizmu magicznego.

Jak zwykle w powieściach Murakamiego główny bohater nie uczestniczy w „wyścigu szczurów”. Nie zgadza się z poglądem, że nieważne są ideały, a tylko reguły postępowania, które przynoszą korzyści, że życie jest tylko grą, zaspakajaniem pragnień. Stoi na uboczu, przygląda się, słucha i zastanawia się jak żyć. Jest to książka o dorastaniu i szukaniu swego miejsca na ziemi, ale też o szukaniu miłości. Toru musi zmierzyć się z jednym z najtrudniejszych problemów, ze śmiercią. Przez wieki śmierć była częścią życia. Teraz staramy się ją zepchnąć w niebyt, jakby w ogóle nie istniała. Śmierć, jak i uczucia z nią związane są tematem tabu, milczeniem. I nagle popełnia samobójstwo jego przyjaciel. Jedyne, co potrafi to uciec. Ale czy całe życie można uciekać? Czy ucieczka w seks i alkohol dają ukojenie? A może na jego drodze musi stanąć ktoś, z kim szczerze odważy się porozmawiać. Ktoś, kto mu pokaże jak ważne jest mówić o swoich uczuciach, jak ważny jest przyjaciel. Śmierć jest częścią życia, każda śmierć, nie ma przed tym faktem ucieczki. Bohater też musi się z nią zmierzyć. Czy wyjdzie poturbowany, niezdolny do dalszego życia, czy uda mu się żyć dalej?
Książka mądra, spokojna, pełna nostalgii, melancholii i smutku, ale dająca nadzieję.