Norwegian Wood recenzja

 Do lektury prozy Murakamiego przymierzałam się już jakiś czas. Polecali mi go liczni znajomi, co i rusz natykałam się na cytaty z jego książek, z którymi w jakiś sposób się identyfikowałam. "Norwegian wood" z pewnością ma zadatki na powieść autobiograficzną. To opowieść o młodości, burzliwej i szalonej, o radościach, smutkach i cierpieniach, o wrażliwości, która doprowadza do szaleństwa, życiu i śmierci.
 
 Czytelnik nie znajdzie tu wartkiej akcji, raczej spokojny zapis wspomnień głównego bohatera Toru Watanabe. Na pozór przeciętny, młody Japończyk, zwyczajny student, wkracza w dorosłość. Doświadcza pierwszej miłości, samotności, straty. Poznaje różne modele życia młodych ludzi końcówki lat 60. XX wieku w Kraju Kwitnącej Wiśni. 
 
 Ważną rolę w jego życiu odgrywają kobiety, nieco nieśmiała i depresyjnie usposobiona Naoko, była dziewczyna jego zmarłego przyjaciela i otwarta wyzwolona Midori. Podczas odwiedzin w zakładzie psychiatrycznym u Naoko poznaje również historię jej starszej współlokatorki, Reiki. Studium przeżyć bohaterów pozwala lepiej zrozumieć motywy ich postępowania. Japonia jest krajem, w którym tempo życia i presja społeczna prowadzi do zwiększonego odsetka samobójstw. Murakami ukazuje tę tendencję w młodej części społeczeństwa. Stąd powieść ta wydaje się przesycona samotnością i niezrozumieniem.
 
 Trudno mi wyrobić jakieś subiektywne zdanie na temat całości, ponieważ wspaniale napisane fragmenty powieści przeplatają się moim zdaniem z nieco przydługimi, by nie powiedzieć nudnymi, które niewiele wnoszą do fabuły. Z pewnością nie jest to lektura dla każdego.