Strażnicy piekła recenzja

  Panie Masterton, tym razem był Pan nużący w niemalże całej swej treści. Jak można z takiego ekscytującego i wybitnie nadającego się na temat horroru zrobić tak nudne przedstawienie? Szczególnie, gdy jakieś osiemdziesiąt pierwszych stron nie obiecuje niczego spektakularnego, nie daje cienia grozy, ani nawet nie odsłania iskry przyszłego wejścia w inne światy. Jedynie w pewnym momencie, ni z tego ni z owego, "potykamy się" o starszą panią recytującą bohaterowi dziecinną wyliczankę. A potem nic specjalnie się nie dzieje, tylko błądzenia ulicami Londynu, w poszukiwaniu jakiegoś logicznego tropu. A cokolwiek, Josh i Nancy odnajdują, staje się to ślepą furtką. To dopiero Ella jest okiem, które dostrzega to, co widoczne i to, czego przeciętny człowiek nie widzi. Jako, że jest medium potrafi przywołać dusze zmarłych, co z kolei może posłużyć bratu Julii, żeby odkryć co stało się z dziewczyną. Można powiedzieć, iż kontakt z duchem jest dość widowiskowy, biorąc pod uwagę to, co po zakończeniu seansu Josh wypluwa z siebie.  Jednak większe pokłady zadowolenia u czytelnika historia zyskuje w momencie odkrywania rzeczywistości równoległych, gdy bohaterowie zaczynają wsiąkać w mroczny klimat Londynu. Przejście przez jedne z drzwi do alternatywnego Londynu, wiąże się z wieloma niewiadomymi i problemem z odnalezieniem się w nieznanej rzeczywistości, a co dopiero odnalezieniem śladów dawnej bytności Julii.
 
 Dla mnie problemem jest jednak nie rozgrywająca się akcja, a stworzony klimat, w który trudno było mi się wgryźć, by móc w pełni doświadczyć całą grozę opowieści, wejść w świat legend, magii wróżb i świata, jaki wykreował autor po drugiej stronie drzwi. Czy to oznacza, że za mało pokręcone, jak na zmysł Mastertona? Raczej nie, bo bywają momenty zaskakujące czytelnika i dość wymyślne, nawet jak na zadawanie tortur człowiekow. Jednak mało trzymało mnie to wszystko w oczekiwanym napięciu. 
 Czegoś mi tu ewidentnie zabrakło. Jakiegoś składnika powodującego stopienie się z wyobraźnią Mastertona. Czuję się tym razem niedopieszczona przez Autora. To tak, jakbym nie dostała w pełni ukształtowanego, zapiętego na ostatni guzik, świata literackiego, który dawał prześwit na otaczający mnie,  realny.  Co zdecydowanie zaburzało oderwanie się od przyziemności na rzecz lektury.