Srebrny dzwoneczek recenzja

Książka Tima Osborne’a to pierwsza część serii „Super kryminał”, którą było mi dane przeczytać. Czy „Srebrny dzwoneczek” naprawdę jest „super”?

Tim Osborne to prywatny detektyw, któremu brakuje klientów. Z nieba spada mu dawny znajomy, Monday Howard, który prosi go o pomoc. Członek rady miasta sporo mu zapłacił za to, by poszedł do więzienia, chroniąc przy tym swojego syna. I to kilkakrotnie. Na początku ten układ wydawał się być w porządku, później sprawy nieco się skomplikowały. Osborne, próbując pomóc znajomemu, wpada w tarapaty. Staje się wrogiem gangsterów i innych agencji detektywistycznych.

Zacznę może od tego, że opis, a przynajmniej jego pierwsza część, nijak ma się do treści książki. Mam wrażenie, że osoba, która go napisała, nie przeczytała nawet dwóch pierwszych rozdziałów „Srebrnego dzwoneczka”. Osoba zatrudniona przez wpływowego rodzica wywiązała się z umowy, nie mam pojęcia skąd pomysł, że było zupełnie inaczej.

Już od pierwszych stron można dostrzec wiele podobieństw do „Mężczyzny, który się uśmiechał” Henninga Mankella. Znajomy, który prosi o pomoc, obrzydliwie bogaty i wpływowy człowiek, któremu zdaje się, że może robić wszystko, na co tylko ma ochotę. Do tego, oczywiście, były policjant, który ma szansę znów zająć się czymś pożytecznym. W „Srebrnym dzwoneczku” można nawet wyczuć klimat skandynawskiego kryminału. Na szczęście, po kilkunastu rozdziałach wszystko diametralnie się zmienia i „Srebrnego dzwoneczka” nie można już w żaden sposób porównać do książki Mankella.

W lekturze bardzo przeszkadzały mi liczne literówki, pojawiające się co chwilę. Znalazłam wiele poprzestawianych, a także „zjedzonych” znaków, które zmieniały sens danego słowa. Muszę przyznać, że w pewnym momencie zamiast skupiać się na akcji książki, zaczęłam szukać kolejnych błędów. Na książkę Osborne’a chyba nawet nie spojrzał korektor. A szkoda.

Z przykrością muszę stwierdzić, że „Srebrny dzwoneczek” nie wyróżnia się niczym szczególnym. To jeden z wielu kryminałów, które czyta się szybko, a następnie o nich zapomina. Minął tydzień, odkąd przewróciłam ostatnią kartkę, a już z ledwością przypominam sobie zakończenie powieści. Pomysł, owszem, jest ciekawy. Szkoda tylko, że z jego realizacją autor sobie nie do końca poradził. Jest tu wiele opisów, które równie dobrze można byłoby wykreślić. Nic nie wnoszą, jedynie zajmują sporo miejsca na papierze. Bohaterowie są nijacy, brakuje mi choć jednej ciekawej postaci, która byłaby jasnym punktem tej powieści. Narracja również pozostawia wiele do życzenia - jest pierwszoosobowa, ale ma się wrażenie, iż główny bohater nic nie czuje, nic go nie obchodzi. Niby uczestniczy we wszystkich opisanych wydarzeniach, ale jakby go tam nie było…

Książka wypadła kiepsko. Bardzo kiepsko. „Srebrny dzwoneczek” nie jest „super” kryminałem. To powieść jak każda inna, do której „dołączono” literówki, mające chyba wzbudzić w czytelniku jakiekolwiek emocje. Ja na pewno nie przeczytałabym jej po raz drugi.