Minuty. Reportaże o starości recenzja

Mówi się, że starość Panu Bogu nie wyszła. I nie ma w tym cienia przesady, bo schyłek istnienia nie jest przyjemny. To okres, w którym zamiast podróżować i korzystać z życia spędzamy na rozważaniach i narzekaniach na temat stanu zdrowia, wysiadujemy w kolejkach u lekarzy i pochylamy się nad kruchością życia. Coraz częściej jesteśmy zdania na pomoc drugiej osoby, a proste codzienne sprawy stają się prawdziwym wyzwaniem. Starość, dlaczego jesteś taka trudna?

"Minuty. Reportaże o starości" to krótka, ale niezwykle bogata w treść lektura. Otwiera przed czytelnikiem drzwi z napisem ostatnie lata egzystencji i pokazuje różne jej odcienie. Nie brakuje tu łez wzruszenia, zatrzymania się, czy ludzkiej życzliwości. To opowieść, o tym, co gra w sercu, duszy i głowie starszego pokolenia. To historia blasków i cieni, smutku, który miesza się z radością i trwogi, która przełamana jest momentami zatrzymania. "Minuty" bolą, uwierają i powodują natłok myśli.

Niestety, ale nie poczułam tej książki. Owszem, były reportaże, które mocniej grały, szczególnie pierwsza opowieść, ale były historie, które po prostu były. Jednym okiem wpadły, a drugim wypadły, nie powodując żadnych głębszych uczuć. Były przeczytane, a nie zapamiętane. Mimo to każda strona, każda akapit, czy zdanie pokazuje, różne oblicza starości. Nie przedstawia schyłku życia tylko w jasnych bądź ciemnych stron. Nie gloryfikuje jej, ani też nie neguje. Jest uważna na potrzeby osób starszych. Na co również zwracają uwagę sami zainteresowani. Chcą być ważni i potrzebni. Nie chcą być meblami, które można przestawić z kąta w kąt. Są ludźmi na takich samych prawach jak młodsze pokolenie.

Klementowska w swojej książce pokazała, również zmianę nie tylko pokolenia, ale inny sposób myślenia. Oddała głos tym, którym ten głos jest często odbierany. Tutaj na kartach tej pozycji mogą podzielić się z czytelnikiem swoimi uczuciami, bólami i troskami. Oddać w ręce drugiej osoby swoje myśli i przemyślenia. To ważna pozycja, bo pokazuje, co nas czeka. I nie jest to łatwa i przyjemna perspektywa.