Minuty. Reportaże o starości

Jak to zazwyczaj bywa w przypadku zbioru historii, reportaże były bardzo nierówne. Najmniej podobały mi się te krótkie, ledwo jednostronicowe, a najbardziej przykuły moją uwagę: listy matki do córki i dwa opowiadania z końca zahaczające o seksualność. Za niepotrzebny uważam wywiad zamieszczony po wszystkich historiach. Po 3 stronach stwierdziłem, że go jedynie przekartkuję i przejrzę.

Ostatnio jest miniBOOM na książki o starości i kilka z nich przeczytałem. Po "Minutach" już widzę, że sobie tego typu literaturę odpuszczę, bo porusza praktycznie takie same wątki. Rozumiem potrzebę - starzejące się społeczeństwo itd., ale takie pozycje nie wnoszą nic nowego i nie poszerzają mojej wiedzy.

Niezmiernie ciekawa lektura, szczególnie w ten listopadowy czas, skłaniająca z jednej strony do zadumy, z drugiej dająca nadzieję, wskazująca, że życie - w swej późniejszej fazie - może wciąż tętnić, wibrować, epatować energią i wolnością.

"Minuty. Reportaże o starości" Izy Klementowskiej to obrazki z codzienności seniorów, portrety osób, które muszą oswoić starość, co nie zawsze jest łatwe i nie wszystkim jednakowo się udaje.

Rozmowy z bohaterami są bardzo intymne, autorka pochyla się nad każdą postacią z niesamowitą empatią, czasem wręcz czułością. Prowadzi czytelnika przez prywatne mieszkania, domy spokojnej starości, domostwa dzieci, które starszych rodziców zabrały do siebie.

W "Minutach" odwiedzamy bohaterów zarówno w ich pustych przestrzeniach, jak i w maleńkich pokoikach. Rzeczywistość poznanych tu osób rozciąga się pomiędzy ogromem samotności, w której czas wydaje się dłużyć i niemiłosiernie ciągnąć, przeplatając się często z poczuciem bycia zbędnym, po satysfakcję spełnienia, gdy w jesieni życia odnajdzie się kogoś bliskiego, gdy trafi się na grupę ludzi, którym udało się znaleźć wspólny język, którzy wzajemnie się o siebie troszczą.

Przyznaję, że stałam się fanką wpisów bloga Senior Movin' prowadzonego przez Dom Pomocy Kluzeka z Krakowa. 🤭

W książce Klementowskiej nie brakuje również rozczarowań, strachu czy tęsknoty - za swoimi mie...

Autor: Iza Klementowska

Starość nie ominie nikogo. Każdego z nas to czeka. Nasz koniec będzie taki sam jak innych. To jest jedyna sprawiedliwość. Człowiek może mieć dużo pieniędzy, może mieć władzę, ale na końcu i tak zostanie pochowany jak każdy inny człowiek.

Autorka opowiada nam historię osób, które z niepokojem patrzą na podwyżki cen, na brak leków w aptekach, na młodzież, która jest tak inna niż oni byli. Zauważają jak świat się zmienia. Jak technologia, ale i medycyna idzie do przodu.

Książka opowiada jak trudna może być starość, ale pozwala się z nią także oswoić. Ludzie, którzy za młodu byli pełni życia, pełni energii teraz są zamykani w domu i nie pozwala się im nic zrobić. Nie rób tego, nie dotykaj, bo zepsujesz, odpocznij sobie, usiądź. Może i przez kilka dni można tak egzystować, ale potem? Każdemu w końcu znudziłoby się siedzenie i nicnierobienie.

Każdy z bohaterów pokazuje nam inne wartości. Każdy boryka się z innymi problemami, a jednym z poważniejszych jest brak kontaktu z innymi ludźmi. Ba, nawet brak kontaktu ze swoją rodziną, która zapomina o swoich najbliższych.

Książkę czyta się bardzo szybko, ale gdzieś w pewnym momencie zaczęłam się nudzić czytając o tych samych problemach, o tych samych sprawach. Historia bohaterów jest reportażem, który chyba każdy powinien przeczytać, żeby zrozumieć ludzi starszych. Bardzo polecam.

Gdy tylko zobaczyłam, że Wydawnictwo Marginesy będą wydawać książkę o przemijaniu, starości itd. Ucieszyłam się.

Osobiście boję się tego, jak czas mija, jak przeskakuje godzina na godzinę, dzień zmienia się w kolejny.

Nawet teraz czuję łzy pod powiekami. Dlaczego? Mam zaledwie, bo jeszcze nie, 30 lat ale widzę, jak umierają po kolei znajomi, rodzina… jak wszystko się zmienia. Jak rodzą się nowe dzieci a później to one przedłużają linię swojego nazwiska.

Staram się oswajać z tym tematem, więc uznałam, że ta książka może być dla mnie swoistą terapią.

Iza Klementowska napisała świetne reportaże o starości i przemijaniu. O tym, w jaki sposób podchodzą do tego sami zainteresowani, ich znajomi i rodzina. Co dzieje się z nimi, jak chcieliby być traktowani i… rozumiani.

Jest to dobra lektura, aby zadumać się nie tyle nad własnym życiem i życiem naszych najbliższych, ale również tych, których codziennie mijamy na drodze.

Kiedy przychodzi starość? Czym ona jest? Czy my już się starzejemy? A może to proces, który zachodzi od razu po urodzeniu?

Czy starość to tylko dezorientacja, samotność, zmarszczki i wszystko co złe? Dlaczego starsi narzekają?

To ciężka książka. 320 stron, podczas których płakałam, rzucałam ją na łóżko. Nie chciałam czytać dalej. Nie dlatego, żeby była ZŁA. Ona jest bardzo dobra, ale emocje jakie mi towarz...

Czas pędzi jak szalony, niemalże przecieka przez palce, mam wrażenie, że z biegiem lat gna coraz szybciej i szybciej…
Nie da się go zatrzymać, a każda mijająca chwila sprawia, że zaczynam zastanawiać się nad tym co było i nie wróci, również nad tym co może być, jeśli będzie mi to dane, nad starością… tylko kiedy ona się zaczyna? Dla niektórych wcześniej, dla innych później i czy można przejść obok niej obojętnie?
Pamiętam wiele rozmów jakie przeprowadziłam z dziadkami o ich sędziwych wieku, ale również z młodymi ludźmi, którzy bardzo często boją się starości. Bo czy może piękna? Czy głównie kojarzy nam się z samotnością, cierpieniem, bólem, stratą i pustką?
Tyle ile ludzi tyle spojrzeń na ten temat, choć to właśnie te myśli przepełnione smutkiem głównie się pojawiają. Usłyszeliście kiedyś od starszej osoby, że czuje się niepotrzebna, że minuty trwają całe wieki, że jej po prostu ciężko i trudno, że tak bardzo tęskni za tymi, których już nie ma? Słyszałam te słowa wielokrotnie, łzy pojawiały się w moich oczach i myślałam wtedy, przecież życie ma się jedno, trzeba z niego korzystać do ostatniej chwili, do ostatniej godziny i dnia… ale czasem to właśnie to wyczekiwanie sprawia ból…

MINUTY to zbiór reportaży właśnie o starości. Autorka przedstawia czytelnikowi myśli ludzi w podeszłym wieku, to z czym się zmagają, co im sprawia trudności, opisuje niekiedy ich życie, które teraz wspominają z tęsknotą, to życie kiedy byli sprawni, kiedy sami mogli o wszystk...

"Minuty" to reportaże o starości.
Brzmi dziwnie? Nudno? O czym można pisać?
Bohaterowie "Minut" to ludzie, którzy mimo starzenia chcą działać, chcą zrobić tak wiele, chcą być aktywni, chcą być widoczni, a niestety w wielu przypadkach i dzianiach pojawiają się ograniczenia wiekowe.
Autorka opisuje konkretne historie ludzi, którzy przyglądają się zmianon jakie w nich zachodzą.
Nie tylko głębsze zmarszczki, apteczka leków czy ulgi w komunikacji miejskiej, ale i odtrącenie, odsunięcie na boczny tor.
Jedna z historii jest o kobiecie, która na starość zamieszkała z córką i jej rodziną.
Każdego dnia słyszała... mamo daj ja to zrobię, mamo ja odkurzę, mamo ja pozmywam, mamo ja cię zawiozę, babciu ja to zrobię...
Jako matka na tym etapie którym jestem byłabym szczęśliwa, ale będąc na miejscu tej starszej kobiety myślę, że poczułabym się odtrącona, ślamazarna, no przecież ja mogę sama.
Ta historia otworzyła mi oczy na to, że czasem te proste czynności mogą być dla osób starszych bardzo ważnymi.
Nie należy odbierać im tych przyjemności, mimo tego, że działamy w dobrej wierze.
Autorka spędzając czas z seniorami słucha o ich tęsknotach, marzeniach, idzie z nimi na spacer, potańcówkę, do kawiarni.
"Minuty" dzięki ogromnej pracy jaką autorka włożyła w ten reportaż jest książką wyjątkową, która pomaga inaczej spojrzeć na bliskie nam osoby, naszych rodziców, dziadków, ale i kogoś kto mieszka za ścianą i być może czuje się samotny.
To książk...

„Minuty” tę książkę szukałam parę lat, w końcu dorwałam w subskrypcji legimi.

Ta książka bardzo wiele emocji we mnie rozdmuchała. Po pierwsze znalazłam kilka historii podobnych do ludzi których teraz znam, po drugie przeraziła mnie jak ludzie potrafią być okropni, a drudzy niewiarygodnie czuli.
Bardzo mnie poruszyła i uświadomiła, że większość z nas nie zastanawia się kim będziemy jak będziemy „starzy”, co się zmieni w naszym życiu i naszych bliskich. Jak również pokazała mi, jak ważne jest nauczenie się, że przyszłość jest bliżej niż dalej i trzeba umieć sobie radzić i stać się wyrozumiałym dla siebie i bliskich.

Poraża, porusza i całkiem ją polecam!