Raptularz recenzja

Ostatni zbiór wierszy Urszuli Kozioł nabyłem już jakiś czas temu i powoli go sobie podczytywałem. Niedawne pojawienie się książki na krótkiej liście nominowanych do nagrody 'Nike' dało mi bodziec do napisania recenzji.

Jestem z pokolenia, które nie lubi mówić o roku urodzenia kobiet, ale tutaj to rzecz istotna, zresztą na obwolucie dowiadujemy się, że autorka przyszła na świat w 1931 r., zatem prawdopodobnie ta książeczka jest jej ostatnią. Czytałem już dwa tomiki, w których starzy poeci żegnają się ze światem: Jarosława Iwaszkiewicza 'Mapa pogody' i Tomasza Łubieńskiego 'Ulica Mazowiecka', oba znakomite. Czy książka pani Kozioł jest na tym samym poziomie?

No cóż, mamy tam sporo przejmujących fraz, najlepsze są te, które mówią o odchodzeniu. I tak wiersz 'Bez zasięgu' zaczyna się tak:

A w jednym z ostatnich wierszy w tomie pani Kozioł pisze:

(Z niczym tu przyszłam)

Widać już zwyczajne zmęczenie istnieniem na tym padole, krótki wiersz 'Odprowadź mnie' mówi:

Znajdziemy też trochę wspomnień z dobrych czasów, ale te czasy już się skończyły:

(Złudzenia optyczne)

Mało w tomie chęci do życia, radości ze świata, no może w wierszu 'Dzień ostatni', który zaczyna się tak:

Muszę tu powiedzieć, że obok wierszy znakomitych (mój ulubiony to 'Tempus fugit') znajdziemy też w tomie wiersze słabsze, na przykład 'Na oczach świata' czy 'Piosenka o bezdomnych', często też pani Kozioł jest zbyt dosłowna, wykłada kawę na ławę, akurat to mnie w poezji nie przekonuje. Dlatego, chociaż to tom świetny i przejmujący, oceniam go nieco niżej od wspomnianych na początku zbiorów wierszy Iwaszkiewicza i Łubieńskiego.