Krótka wymiana ognia recenzja

Przedstawia Rudzka w swojej książce Romę Dąbrowską, poetkę dobiegającą do siedemdziesiątki, która wciąż ma apetyt na życie, na seks, na młodych mężczyzn i mówi o tym otwarcie. To jest deczko szokujące, no bo gdy stary facet leci na młódki, to wszystko jest w porządku, ale gdy starsza kobieta ma apetyt na młodych facetów, to już jest skandal, ruja i porubstwo. A Roma jest w swojej chuci mocno zmysłowa, po prostu chce fizycznego połączenia, nie interesuje jej wiele więcej, w tym sensie książka jest dla mnie nieco skandaliczna w tak otwartym pokazywaniu seksualności starej kobiety.

Charakterystyczna jest tu scena gdy bohaterka udaje się do młodego faceta, niejakiego Cyryla w nadziei na seks, ale ten nie jest zainteresowany: „Cyryl patrzy na mnie jak na wazę Etrusków. Dobrze, że nie siedzimy w muzeum, wychodząc, uruchomiłabym alarm”. To w gruncie rzeczy bardzo smutna, tragiczna wręcz scena, bo Roma doskonale zdaje sobie sprawę ze swojego wieku: „Mogę się myć, perfumować, a i tak czuć mnie będzie tą, co prawie zamieniła nylony na przeciwzakrzepowe rajstopy, majteczki na luźne figi, podpaski na pieluchy, obcasy na półbuty, zęby na perełki wciśnięte między odleżynę a dziąsło”.

Pani Roma ma dosyć smutne życie osobiste, wiele lat temu zostawił ją mąż: wybrał młodszą. Zaś córka, wybitnie utalentowana pianistka, w pewnym momencie rzuciła granie i zniknęła, nie utrzymuje żadnych kontaktów z rodziną. Jest jeszcze wiekowa matka Romy, która mieszka samotnie w koszmarnych warunkach na wsi i rozmawia ze studnią. Owe monologi matki stanowią ważną część książki, trudno w nich odróżnić prawdę od fałszu, takie na wpół senne, na wpół rzeczywiste bajania. Wiemy tylko, że matka miała kilkoro dzieci, zdaje się, że poczęte zostały w wyniku gwałtu w czasie wojny, a potem młodo umarły. Ostała jej się tylko Roma, która uciekła z wiejskiej biedy do wielkiego miasta i została poetką.

Ta bardzo smutna opowieść o kobietach napisana jest żywym, soczystym, mięsistym stylem pełnym mocnych zwrotów. Chyba właśnie język jest największą wartością książki. Kilka zdań jest tak pysznych, że nie mogę się oprzeć przed zacytowaniem. Oto matka mówi do bohaterki: „Chopa nie masz. I ja chopa nie mam. A bez chopa smutno. Piekła nie ma komu robić”. No to już wiadomo, do czego służą chłopy... Albo to „Jak pacjent chce żyć, medycyna jest bezradna”. Warto to powiedzieć lekarzowi... I jeszcze, bohaterka jedzie metrem: „Ludzi przybywa, każdy pieprzy się ze swoją komórką”. Warto tę książkę przeczytać, chociażby dla języka, ostrego, czasami ironicznego, prawie zawsze świetnego.