Horyzont recenzja

Moje pierwsze spotkanie z Jakubem Małeckim (nie mylić z Robertem!) udało się tak sobie, ale zdaje się, że 'Horyzont' nie jest jego najlepszą książką.

Mamy tu historię przyjaźni dwóch młodych ludzi z problemami. Maniek, weteran z Afganistanu nie może poradzić sobie z traumami po wojnie. Zuza zaś jest młodą dziewczyną, która pragnie odkryć sekrety rodzinne związane ze śmiercią matki.

Fajnie mi się słuchało audiobooka, napisane to sprawnie, ale przez cały czas miałem wrażenie jakiejś drugorzędności tej prozy, jej wtórności, zastanawiałem się, kogo Małecki mi przypomina, wreszcie przypomniałem sobie: niedawno zmarłą Marię Nurowską, w swoim czasie niezmiernie popularną autorkę powieści zgrabnie ułożonych, ale lekko kiczowatych. W 'Horyzoncie' jest podobnie, na przykład cała historia matki Zuzy zalatuje kiczowatością i wielką chęcią autora, żebyśmy się wzruszyli, ale mnie jakoś nie poruszyła. Poza tym chwyt ze śmiercią w młodości jest już tak zgrany i oklepany, że mógłby sobie go szanowny autor darować. Ludzie przede wszystkim umierają ze starości, a nie w młodości!

Mocniejsze z pewnością są opowieści Mańka z Afganistanu, bo tam było naprawdę strasznie. Przy okazji, pokazuje Małecki, że jadący na misję żołnierze byli kompletnie nieprzygotowani na spotkanie z zupełnie odmienną kulturą i mentalnością, nie wiedzieli, że Afganistanu nie da się podbić, próbowali Anglicy w XIX wieku, próbowali Sowieci w latach 80., próbowali ostatnio Amerykanie (przy pomocy naszych), ale już zrezygnowali. Taki to kraj, tacy ludzie. Wszyscy tam jadący winni przeczytać znakomitą książkę Wojciecha Jagielskiego 'Modlitwa o deszcz' przedstawiającą prawdziwy portret Afganistanu.

Przy okazji, żołnierze wracający do kraju mają nerwy w strzępach i aż się proszą o wsparcie psychologiczne, pozostawieni sami sobie zaczynają wariować, to jest po prostu straszne. Dlatego jakoś mi się nie chce wierzyć, że Maniek może normalnie funkcjonować w życiu bez profesjonalnej pomocy psychologicznej: za dużo przeżył w czasie misji wojskowej.

Słuchałem audiobooka w wykonaniu dwóch lektorów, bo narracja prowadzona jest przez Zuzę i Mańka, wątki Zuzy znakomicie czytała Magdalena Cielecka, historię Mańka słabo interpretował Tomasz Organek.