Sprawa lorda Rosewortha recenzja

Londyn. Rok 1959.
Prywatny detektyw Jonathan Harper, na prośbę dawnej znajomej, podejmuje się wyjaśnienia zagadki śmierci jej ojca, lorda Thadeusa Rosewortha. Wzburzone społeczeństwo domaga się sprawiedliwości, a Scotland Yard niezbyt dobrze radzi sobie ze śledztwem. Harper ma udowodnić, że arystokrata nie został zamordowany i żaden członek rodziny nie ma ze smiercią nic wspólnego. Otrzymuje całkowitą wyłączność i ma oczyścić Roseworth'ów z pomówień. Przyjeżdża do posiadłości, poznaje bliskich pogrążonych w żałobie, ich zwyczaje, sekrety. Pośród rozmów wyłania się testament, który od lat rzekomo nie był zmieniany. Czy poznanie ostatniej woli lorda rzuci nowe spojrzenie na sprawę? Czy to zbrodnia podsycona nienawiścią?

Trudne śledztwo przed młodym człowiekiem, ale "w końcu detektywem się jest, a nie bywa".

Rodzina Thadeusa nie jest zwyczajna. Skrywa wiele przed światem, a sam lord okazuje się, że był skomplikowaną osobą i miał wiele twarzy. Cynizm osacza wszystkich, tak jakby ta smierc przyniosła ulgę. Wszelkie brudy wypływają. W tym domu jedyną "normalnością była nienormalność".

Rezydencja, korytarze i pokoje skrywają brutalną prawdę, do której musi dotrzeć detektyw. Nie pomagają mu osobiste problemy, z którymi się zmaga, a szczególnie ból utraty. Na jaw wychodzi przeszłość, która wypala dziury w sercu młodzieńca. Momentami staje się wybrukowanym placem, szczelnie pokrytym stwardniałym kamieniem.

Małgorzata Starosta stworzyła fenomenalną powieść detektywistyczną, która perfekcyjnie oddaje klimat tamtych lat.
Tajemnice wynurzają się z każdym kolejnym rozdziałem, zbrodnia i śledztwo porywają w podróż do II połowy XX wieku. Czasy, gdzie funkcjonowały inne konwenanse. Układamy te rozrzucone puzzle zaistniałych zdarzeń, by ujawnić to co ukryte.

Do tego wyraziści bohaterowie, z pełnym wachlarzem osobowości, życiowymi rozterkami i niepowodzeniami.

Zachwyca dopracowany styl. Czuć ducha brytyjskich pisarzy. Chociaż nie, to w stu procentach "starostowe" pióro, którego kunszt zachwyca od pierwszych stron. Niejednokrotnie autorka pokazała, że na karty powieści potrafi przelać pewien czar.

Czytajcie! Polecam bardzo.