Samosiejki recenzja

Zawsze kiedy sięgam po zbiór opowiadań zadaje sobie pytanie - jak autor, który podejmuje po raz pierwszy taką próbę gatunkową poradzi sobie z nową formą literacką, czy utwory pozostaną na jednakowym poziomie. W przypadku Dominiki Słowik po znakomitej książce Zimowla i Atlas Doppelganger byłam spokojna.
Gdybym miała porównać prozę tej autorki wskazałabym jeden kierunek - indywidualność, ulokowałabym ja gdzieś pomiędzy Annę Ciarkowską, a Zośkę Papużankę, które łączy właśnie niepowtarzalny styl i wyobraźnia.

"Samosiejki" to jeden z najbardziej spójnych i przemyślanych zbiorów opowiadań, które łączy wspólny motyw - przyroda. Pamiętacie wiersz "Cuda i dziwy" Juliana Tuwima: "Spadł kiedyś w lipcu śnieżek niebieski, szczekały ptaszki, ćwierkały pieski..." to ten utwór kojarzy mi się właśnie z opowiadaniami D.Słowik.
Ta autorka potrafi puścić wodze wyobraźni! Każdy nawet najbardziej irracjonalny pomysł na jaki wpadnie wzbudza mój podziw. Mogę się jej prozą nieskończenie zachwycać. Za co kocham jej utwory? Przede wszystkim za niesamowity zmysł obserwacji, dostrzegania tego, co na pierwszy rzut oka niewidoczne, porywanie się niczym z motyką na słońce z różnymi nawet najbardziej absurdalnymi rozwiązaniami.
Lęki, niepokój, klaustrofobia, katastrofa klimatyczna i jej skutki, dużo roślinności - to wszystko odnajdziemy właśnie w Samosiejkach. Opowiadania łączy wspólny motyw przyrody, tu wszelkie granice między światem ludzi, roślin i zwierząt zostają zatarte, te światy wzajemnie się przenikają. Niby literacki żart, a jednak potrafi ugodzić, no bo z kogo się śmiejemy? Ano z samych siebie. Autorka nie boi się tematów trudnych i umiejętnie potrafi wysadzić czytelnika ze strefy komfortu i wrzucić w świat pełen niepewności i egzystencjalnych pytań. Czy poradzimy sobie bez roślin i zwierząt? Jak będzie wyglądało nasze życie po zmianach klimatycznych?
Pani Dominika tworzy w swoich utworach plejadę dziwnych osobowości, czerpie dużo z realizmu magicznego, wplata w codzienność elementy fantastyki, a efekt finalny robi wrażenie. W "Samosiejkach" spotkamy matkę meteopatkę, która potrafi przewidywać pogodę i nią sterować, kobietę pałającą tak silną miłością do roślin, że zaczynają przerastać jej mieszkanie, czy bohaterkę, której z nosa wyrosło kłącze fasoli.

Jeśli poszukujecie w literaturze powiewu świeżości, dziwności i zaskoczenia ten zbiór opowiadań będzie idealny!