Samosiejki recenzja

Samosiejki to zbiór trzynastu opowiadań autorstwa Dominiki Słowik, wydany przez Wydawnictwo Literackie. Miałam okazję zapoznać się z audiobookiem czytanym przez Martę Markowicz, dostępnym w ramach listopadowego wolnego dostępu w aplikacji Woblink.

Lęk przestrzeni – metaforyczne ujęcie lęku przed nieznanym ukazane z perspektywy osoby widzącej, która nagle straciła możliwość widzenia i musiała nauczyć się życia w nowej rzeczywistości.

Śnieżyca – historia młodej dziewczyny oraz jej matki, meteopatki – kobiety, której życie zależało od pogody, pory roku (w szczególności zimy).

Wegetacja – opowieść o kobiecie skupionej na pędzie i tym, co dzieje się teraz, której życie odmieniła usychająca roślina.

Samosiejki – tekst, który trudno opisać. Opowiada o dwójce ludzi, podmiocie lirycznym oraz Ewie. Jego fascynowały owady, ją – botanika. Morału brak.

Pnącze – krótka i szybka historia kobiety, której w nosie zakiełkowała fasola. Zwraca uwagę na integralność człowieka i rośliny.

Ostatnia zima – kolejna opowieść o zjawiskach atmosferycznych, których nieprzewidziane zmiany wpływają na ludzi w trudny do wyjaśnienia sposób.

Choroba morska – mój faworyt. Jedno z dwóch najdłuższych opowiadań zbioru Samosiejki. Filozoficznie podchodzi do spraw przyziemnych, widzianych z perspektywy małej dziewczynki, która poznaje świat dzięki ciotce.

Pudełko – obraz współczesnego konsumpcjonizmu jako sposobu na poradzenie sobie ze stratą.

Zielone – jeden z krótszych tekstów opisujący zachowanie przedszkolaków zmuszanych do jedzenia zieleniny. Bez celu i bez puenty, nawet jeśli przyciąga uwagę czytelnika, to kończy się zbyt szybko.

Kolonie pozaziemskie – drugie z najdłuższych opowiadań tego zbioru. W poprzednich historiach dziwiło mnie częste nawiązywanie autorki do pleśni – przykładowo, ilekroć pisała o chlebie, w każdej sytuacji był on spleśniały. W tym tekście weszła na zupełnie nowy poziom – główna bohaterka, astronautka(?), została wysłana na misję, podczas której toczyła nierówną walkę z coraz to nowymi gatunkami pleśni. Była z góry skazana na porażkę.

Kwarantanna – znów niespodziewanie krótkie opowiadanie, mam problem, by uformować na jego bazie jakąkolwiek refleksję wartą uwagi.

Nagie pole – zderzenie dwóch pokoleń i tajemnice, które nie zostały rozwiązane.

Głos pani lektor był bardzo przyjemny, odpowiednia intonacja zachęcała do słuchania. Jeśli chodzi zaś o teksty, to kreatywności Dominice Słowik odmówić nie można, gorzej z puentowaniem i tworzeniem zrozumiałego przekazu. Pozycja interesująca, ale nie umiem jednoznacznie określić czy mi się podobała ani czy jest warta polecenia. Czuję się skonfudowana i myślę, że wielu czytelników będzie miało podobne wrażenie po lekturze.