Solista, czyli on, ona i jego żona recenzja

Serdecznie dziękuję Wydawnictwu Novae Res za egzemplarz recenzencki.

„Solista, czyli on, ona i jego żona” to lekka powieść o trudnych tematach.

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Z jednej strony całkiem nieźle bawiłam się, czytając o perypetiach bohaterów, z drugiej miałam ciągle taki posmak lekkiego obrzydzenia i zdegustowania.

Rozgraniczę to zatem w ten sposób: czytało się tę książkę dobrze, bo styl autora jest lekki i bardzo barwny. Sporo było zabawnych tekstów, niekonwencjonalnych porównań. Fajnie, że opis reakcji był krótki i konkretny. Często miałam takie skojarzenie, jakbym słuchała opowieści dawno niewidzianego kumpla, który przy jednym posiedzeniu chce streścić mi rok swojego życia. To było fajne, świeże i przyznaję, że dzięki stylowi, ta lektura idealnie nadawała się na wieczorne czytanko po męczącym dniu.

Niestety, mam też pewne „ale”. Główny wątek zdrady i rzekomych motywów tych poczynań niespecjalnie przypadł mi do gustu. I tutaj podam dwa powody. Sam motyw niewierności jest dla mnie sprawą mocno niekomfortową. Czai się za tym słowem i kłamstwo i brak odwagi, by rozwiązać sprawę tak, by nie krzywdzić tej drugiej osoby. Drugą kwestią, która mi bardzo nie pasowała, to opisy łóżkowych poczynań głównego bohatera. Nie lubię w słowie pisanym takiego nagromadzenia wulgarnych określeń, szczególnie gdy dotyczy to „tych” spraw. Trąciło to pisaną wersją filmów porno. I może nie raziłoby mnie to tak bardzo gdyby te ekscesy zdarzały się co jakiś czas, raczej rzadziej. Niestety, były częściej.

Tak naprawdę nie dowiedziałam się do końca, dlaczego Wini zdradzał. Przecież miał właściwie wszystko. Fajną, seksowną i wyrozumiałą żonę, która była jednocześnie dobrym kumplem. Miał całkiem udanego syna. Miał dobrą, choć rzeczywiście stresującą pracę. Dlaczego w jego głowie ciągle kręciły się myśli o seksie? Czy to reakcja na stresy życia zawodowego? Czy w życiu prywatnym jednak czegoś mu brakowało? Nie był chorobliwie uzależniony od seksu, on zdradzał z premedytacją. Każdy krok był przemyślany i czyniony z pełną świadomością tego, że nie jest w porządku wobec innych. Wini był po prostu egoistą. Egoistą i narcyzem, który miał się za lepszego od innych.

Przyznaję, główny bohater mnie po prostu wkurzał. Wielkomiejski „figofago fafarafa”, który wykorzystywał swoją pozycję i urodę dla perwersyjnych i egoistycznych potrzeb. Nie mogę go tu w żaden sposób wytłumaczyć. I tak naprawdę nie chcę. Zdrada to psychiczne znęcanie się nad partnerem.

Świat przedstawiony w „Soliście” jest dla mnie...no właśnie. Kompletnie nie dla mnie. Za szybki, za wulgarny, zbyt zakłamany i powierzchowny. Dużo tych „za”, ale niestety jestem w stanie uwierzyć, że tak rzeczywiście może być. To jest przerażające.

Podsumowując: książkę oceniam na słabsze 7/10. Gdyby nie ten nadmiar wulgarnych opisów ekscesów, moja ocena byłaby wyższa, bo styl i tempo powieści są naprawdę fajne