Sny o pociągach recenzja




W powietrzu unosi się zapach spalenizny i śmierci. Człowiek zaczyna myśleć, że właśnie tak musi wyglądać piekło. Równina pełna popiołu i śladów po tym, co kiedyś nazywało się życiem. Nawet największe zniszczenie jednak może przeminąć. Ziemia da siłę nowym roślinom, które przebiją się przez warstwę zniszczenia i zazielenią okolicę. Skuszą swoim pięknem kolejne zwierzęta, a za nimi przyjdą ludzie. Równina znów zacznie tętnić życiem. Nie będzie podobna do siebie sprzed pożaru, ale zapomni o śmierci i znów stanie się domem dla wielu poszukujących spokoju dusz.

Każda strata wywołuje smutek, a śmierć bliskich już na zawsze pozostawia ślad w sercu człowieka. Tęsknota jednak każdego dnia zdaje się maleć, a czas sprawia, że ból zdaje się jakby lżejszy. Nikt po czymś takim nie będzie taki sam, ale życie wciąż trwa. Słońce wschodzi i zachodzi, a człowiek próbuję odnaleźć się w rzeczywistości, która tak nagle zdaje mu się być obca.

Właśnie tym jest książka Denisa Johnsona.
Historią o tęsknocie oraz radzeniu sobie z żałobą.

Bohater stracił najważniejsze osoby i przyszlo mu żyć dalej, choć nie było to łatwe. Musiał znaleźć nowy cel i miejsce, do którego mógłby należeć. Walczył z samotnością i znajdował się na granicy rzeczywistości oraz wyobraźni. Całość była przepełniona realizmem magicznym, który ze scenerią tworzył niesamowity klimat. W powietrzu unosił się zapach lasu, a każdy cień krył w sobie coś nierzeczywistego.

Denis Johnson początkowo nie przypadł mi do gustu swoim stylem tworzenia zdań, ale ze strony na stronę coraz bardziej mnie przekonywał. W końcu zapomniałam, że wciąż jestem w swoim pokoju, bo przed oczami miałam drewniany domek pośrodku lasu, a w uszach słyszałam wycie wilków.

Całość była przesycona uczuciami, choć zostały one nakreślone subtelnie. Samotność przedstawiona była w szumie drzew, a tęsknota w dźwiękach watahy, jaka zamieszkiwała okolicę. Momenty nasilenia tych uczuć zbiegały się z przedostaniem do rzeczywistości elementów niemalże magicznych.

Dla piękna ulotnych chwil warto poświęcić chwilę swojego życia tej książce. Warto śledzić spokojną codzienność i oddychać doświadczeniami bohatera. Warto dać jej szansę i samemu się przekonać, jak wiele można przekazać niedopowiedzeniem.