Sny o pociągach recenzja

Denis Johnson "Sny o pociągach",

Literacka miniaturka, czytelnicza perełka. Opowieść, w której każde kolejne słowo, zdanie, myśl, zostały napisane z rozmysłem, układając się w cudowną chwilami kojącą, czasem też budzącą przerażenie historię ludzkiego żywota. Świata, którego człowiek jest jedynie maleńkim elementem, na który nie ma żadnego wpływu. Poddając się hegemonii przyrody, przyjmuje z pokorą wszystko, co zostanie mu dane bądź zabrane.

Od dłuższego czasu miałam ochotę przeczytać "Sny o pociągach", tym bardziej że tyle dobrych opinie przewinęło się już na temat tej książki. Przez sto dziesięć stron płynie się z przyjemnością, zanurzając w amerykańską historię, dzieje pewnego człowieka - Roberta Grainera. To historia, w której sen miesza się z jawą, a człowiek i przyroda, próbą sił, walczą o prymat w miejscu swojej egzystencji.

Czytając "Sny o pociągach", których akcja została osadzona przede wszystkim w latach międzywojennych dwudziestego wieku, gdzieś na pograniczu Stanów Zjednoczonych i Kanady, czułam podobieństwo tej historii z inną, równie piękną, która jakiś czas temu zrobiła na mnie naprawdę duże wrażenie. Jest nią "Całe życie" Roberta Seethalera. W obu przewija się ludzka samotność i podporządkowanie się temu, co niesie życie, w obu bohater znajduje jednak w nim sens, nawet jeśli cierpi, nie zamierza się poddać, a przy tym nie jest zgorzkniały. Obie również pięknie opisują przyrodę.

Na koniec jeszcze jeden z cytatów. "Teraz pogodził się już że świadomością, że dolina nie wróci powoli, stopniowo do stanu sprzed wielkiego pożaru. Choć ślady zniszczeń uległy zatarciu, było to zupełnie inne miejsce, co innego tu rosło, więc i zwierzęta pojawiły się inne. Przepadły wspaniałe świerki. Teraz rosła tu niemal wyłącznie sosna Banksa, najczęściej okazy koślawe i mikre. Coraz rzadziej słyszał wilki, z coraz większej odległości. Kojotów się namnożyło, za to królików było coraz mniej. Z długich odcinków nurtu rzeki Moyea, tam, gdzie płynęła przez pogorzelisko, znikły pstrągi."