Sam w dolinie recenzja

Tytuły książek czasami przechodzą zupełnie bez echa, innym razem są niezwykle chwytliwe, wynikające z treści, wieloznaczne. Osobiście najbardziej lubię, gdy rozumiem jego właściwy sens dopiero po lekturze, najlepiej po zakończeniu. W tym przypadku wyjaśnił się już na początku, ale było to na tyle zabawne, że i tak na dobre zapadło mi w pamięci.
"Sam w dolinie" to trzeci tom serii "Śmiertelne wyliczanki". Ja miałam możliwość czytać wszystkie trzy na raz, jednak pomiędzy wydaniem drugiego i trzeciego była dłuższa przerwa, co można wyczuć podczas lektury. Mam wrażenie, że autorka potrzebowała czasu, by na nowo wejść w tę historię, bo pierwsze rozdziały były trochę sztywne, ale później było już tak jak to u Hanny Greń zawsze bywa - z humorem, życiowo i z wyjątkową intrygą.
Nie będę ukrywać, że ta część podobała mi się najmniej. Wątek kryminalny był w dużym stopniu oparty na obyczajowości, choć był mocno pogmatwany i nieoczywisty, to trochę mi się dłużył. Obawiałam się nawet, że pozostanie nierozwiązany, bo momentami jakby śledczy stawali w miejscu i nic nie wskazywało na to, że ruszą dalej. Nie miałam w sumie własnych typów odnośnie sprawcy ani jego motywów. Rozwiązanie mnie zaskoczyło, choć gdy już je poznałam, wydawało się oczywiste.
Sprawy osobiste głównych bohaterów serii były w tym tomie jakby na dość odległym planie. Był jeden wyjątek, ale akurat ten konkretny wątek niezbyt mi się podobał. Z drugiej strony rozumiem to, że na życie prywatne policjantów nie było w tej książce miejsca, przez to, że intryga kryminalna była mocno oparta na obyczajowości.
Autorka jak zwykle przemycała sporo odniesień do aktualnych wydarzeń, a że okraszała je typowym dla siebie nieco cynicznym humorem, to zdecydowanie mi to odpowiadało.
"Sam w dolinie" to powieść, którą pochłania się błyskawicznie. Można ją czytać bez znajomości poprzednich tomów, choć polecam sięgnąć po wszystkie trzy. Fani twórczości Hanny Greń bedą z pewnością ukontentowani, a ja nie mogę się już doczekać czwartej części.
Moje 7/10.