Bielmo recenzja

Mroczny West Point i tajemnice skrywane za ogrodzeniem Akademii Wojskowej. Jest rok 1830 - czas, w których ciemność rozpraszają wyłącznie płomienie świec, a zamiast ryku samochodowych silników, słychać jedynie tętent końskich kopyt. W tej scenerii, wśród mgieł spowijających rzekę Hudson i pobliskie wzgórza, emerytowany konstabl - były as wydziału kryminalnego - Gus Landor wiedzie spokojne życie w swojej niewielkiej chatce, a czas pożytkuje na wizyty w miejscowym barze i spacery po okolicy. Po powrocie z jednego z nich zastaje przed swym domem wojskowego, który w imieniu dowódcy Akademii Wojskowej zaprasza go na rozmowę w West Point. Na miejscu okazuje się, że jeden z kadetów popełnił samobójstwo, a wkrótce po tym jego ciało zostało wykradzione. Trup się znalazł, i owszem, ale w tak zwanym "międzyczasie" ktoś wyciął mu serce, a Landor zostaje poproszony o zbadanie sprawy i ustalenie winnego bądź winnych. Szybko jednak odkrywa się, że samobójstwo jednak samobójstwem nie było, a nieszczęsnemu kadetowi ktoś pomógł się powiesić. Emerytowany konstabl zaczyna więc śledztwo nie tylko w sprawie zbezczeszczenia zwłok, ale i morderstwa. W związku z powyższym, sprawa znacznie się komplikuje. Nieoczekiwanie jednak Landor znajduje sojusznika w pierwszoroczniaku Edgarze Allanie Poe, który niczym dr Watson Sherlokowi Holmesowi, zaczyna pomagać, stając się jego szpiegiem w hermetycznie zamkniętym środowisku uczniów West Point.

Bielmo wypełnia gęsta atmosfera zbrodni, piętrzące się sekrety oraz ta specyficzna XIX-wieczna surowość, która nadaje całej historii niepowtarzalnego klimatu. Louis Bayard perfekcyjnie kreśli ten cudownie mroczny krajobraz sprzed niemal dwustu lat i choć tło jest tu bardzo ważne i robi niesamowitą robotę, znacznie bardziej istotna jest fabuła i wrzuceni w tę fabułę bohaterowie.

No właśnie, bohaterowie... Zatrzymajmy się przy nich na chwilę. Główne skrzypce krają tu emerytowany konstabl Landor i kadet Edgar Allan Poe. Tak, ten Edgar Allan Poe, który w tamtym czasie faktycznie był studentem West Point. Zresztą, postaci historycznych jest tutaj więcej, ale może skupmy się na dwójce głównych bohaterów. Landor i Poe, to jeden z najciekawszych powieściowych duetów, z jakimi miałem do czynienia. Tych dwóch ewidentnie przyciągnęły do siebie przeciwieństwa, ale i - co zakrawa na paradoks - podobieństwa, bo choć na wiele tematów mają zgoła odmienne zdanie, wydaje się, że łączy ich podobny system wartości i postrzeganie sprawiedliwości. Moim zdanie, Bayard fenomenalnie ukazał rodzącą się więź między Landorem a Poem, która z biegiem czasu przeradza się w coś na kształt przyjaźni. Tak, ta para, jakże niezwykle interesująca i intrygująca, to zdecydowanie silny atut Bielma.

Ale Bielmo, to także wciągająca fabuła i niebanalna intryga kryminalna, z finałem, który zapewne wielu zaskoczy. Louis Bayard stworzył wielowarstwową historię o ciekawej konstrukcji, gdzie narratorem jest zarówno Landor, jak i Poe. Bielmo, to opowieść o zbrodni, miłości i poświęceniu, o walce o sprawiedliwość, ale także o zemście. Całość obleczona niesamowitym klimatem, w którym czuć surową atmosferę pierwszej połowy XIX wieku i wszechobecny listopadowy chłód przenikający aż do kości.

Wszystko to sprawia, że tę powieść pochłania się jednym tchem, z wypiekami na twarzy i błądzącym po plecach dreszczem emocji. Muszę przyznać, że dawno nie czytałem tak świetnie skrojonego kryminału! Dlatego też tym goręcej polecam Wam Bielmo.

© by MROCZNE STRONY | 2023