Śmierć nie ucieknie recenzja

Rok po wydarzeniach mających miejsce w "Rytuale zbrodni" Gabriela Seredyńska, prokurator Prokuratury Okręgowej w Warszawie otrzymuje sprawę zabójstwa partnera i menagera pewnej piosenkarki. Cień podejrzeń pada na celebrytkę. Seredyńska nie może jednak przesłuchać podejrzanej gdyż ta znika w nie do końca wyjaśnionych okolicznościach. Uciekła, została porwana, a może stało się coś zupełnie innego? Rozpoczyna się poszukiwanie, które wcale nie będzie takie proste.

Kolejny obraz destrukcyjnego oddziaływania dorosłych, a przede wszystkim rodziców na dzieci. Akt wieloletniej kumulacji żalu, złości, a w ostateczności ich upust w najmniej odpowiednim momencie.

Dwójka głównych bohaterów mocno się pogubiła i dalej brnie w to pogrążając się na każdym kroku. Uciekają czując cały czas oddech organów ścigania na plecach. Prokurator Seredyńska nie przebiera w środkach, narażając własne zdrowie, a nawet życie. Poszukiwani palą za sobą kolejne mosty. Są jednocześnie ofiarą i oprawcą. Skrzywdzeni przez najbliższych, okłamywani, wyniszczeni psychicznie nie radzą sobie z życiem. Odczuwają strach, popełniają kolejne błędy, które prowadzą w ślepą uliczkę. Każde ich kolejne działanie jest bardziej niebezpieczne i tragiczne w skutkach.

Drugi tom cyklu z Komisarz Seredyńską. To zupełnie odrębna historia. Nie trzeba znać poprzedniego tomu, jednak jeśli chcecie przeczytać całą serię to zróbcie to w kolejności. W tej książce jest kilka nawiązań do poprzedniego śledztwa. Znalazłam nawet niewielki spoiler. Może nie jest bardzo istotny dla całości, ale jest więc warto wziąć to pod uwagę, by się nie rozczarować.

Co do moich odczuć względem tej historii... Tym razem nie nastawiałam się na nic konkretnego więc czytałam mając wolną głowę, czekając na to co Autor zaoferuje. Historia jest dobra, sprawnie napisana, ale dla mnie tylko tyle. Niestety i tym razem nie zaiskrzyło. Nie poczułam tego magnetyzmu, który by mnie przyciągał i usilnie kazał czytać dalej. Czytałam, bo po prostu chciałam poznać zakończenie, ale całość nie wywarła na mnie większego wrażenia, nie wryła się w pamięć czymś szczególnym. Ani to wyjątkowość fabuły, ani bohaterowie. Mam wrażenie, że ostatnio co druga książka kryminalna bazuje na schemacie traum z dzieciństwa, które z wiekiem negatywnie procentują. Chyba po prostu odczuwam przesyt tym tematem.
Nie będę oczywiście odradzać tej powieści. Może ktoś inny odkryje w niej to czego ja nie znalazłam. Wyłuszczy dla siebie wartościowe treści, bo takie tu na pewno się znajdują.