Ksiądz Rafał recenzja

Rzadko trafia mi się taka książka… Taka na której śmieję się w głos i płaczę jak bóbr.
Księdza Rafała kupiłam przez przypadek. Zupełnie, absolutnie przypadkowo. Owszem mam pewien dawny sentyment do tego imienia, śliczna zielona okładka też nie była bez znaczenia, ale mimo wszystko przypadek, lub przeznaczenie. Zaczęła czytać Mama i śmiejąc się w głos mnie zachęciła. Wydarłam Jej tedy książkę i zimnej niedzieli zakopałam się pod kocyk z książką. Jeden dzień i było po niej.
Książka opowiada o perypetiach księdza Rafała, młodego księdza, który awansuje na proboszcza i trafia na wieś. Zamknięte środowisko żyjące własnym rytmem, o poglądach bardziej konserwatywnych niż papież z połową kurii rzymskiej ma, żyjące tradycjami, w rytmie wyznaczanym przez naturę. Z pozoru sielanka, jednak wcale nie jest łatwo. Co jako mieszkanka wsi, mimo, że nie tak konserwatywnej i w innych czasach potwierdzam.
Nie mam słów żeby zachęcić Was do tej książki, moim zdaniem jest świetna, do śmiechu, do wzruszeń, do ponownego uwierzenia w dobro tlące się w każdym człowieku, nową szansę.
Przy okazji mamy studium kapłaństwa, życia Kościoła od podszewki, drugą stronę medalu bo z perspektywy księdza, co jest ciekawym pomysłem i warto poczytać, żeby się dowiedzieć czegoś nowego.
Przez pierwszą połowę śmiałam się w głos, coś a`la Ranczo, komedia ludzka napisana lekko i przyjemnie, później gdy komplikacje zaczęły rosnąć, płakałam jak bobr… ze wzruszenia. Często zdarza mi się zasmucić, ale popłakać udało mi się przy niewielu w sumie książkach. A tu łzy ciekły mi strumieniami….


Polecam z całego serca