Śluby panieńskie recenzja

…chyba że zdarzy się miłość.

Aniela i Klara (bardziej Klara) trochę z obawy, a trochę z przekory (bardziej z przekory) przyrzekają nigdy nie wychodzić za mąż. Jakby tego było mało, postanawiają mężczyzn już zawsze nienawidzić, traktować wyniośle i złośliwie, nigdy zaś kochać.

Cóż – postanowić łatwo, zrealizować trudniej.

Gustaw i Albin (bardziej Gustaw) nie całkiem wierzą w zamiary panien, trochę wydają im się one fanaberią, trochę powodem do żartów i rozrywką. Zwłaszcza takie wydają się Gustawowi, bo Albin odznacza się większą wrażliwością i serce ma prawie na dłoni. Ciekawie krzyżuje Aleksander Fredro swoich bohaterów, oporną i twardą (przynajmniej w deklaracjach) Klarę zestawiając z sentymentalnym Albinem, a trzpiotowatego Gustawa z łagodniejszą Anielą, która szybciej niż Klara skłonna jest dopuścić do głosu coraz wyraźniej odzywające się w niej pragnienie miłości. W który róg tego czworokąta nie spojrzeć, wygląda z niego uczucie. Na drodze do happy endu (w końcu to komedia) leży jeszcze jednak sporo przeszkód – nieporozumień, niedomówień i przeinaczeń, do których sami bohaterowie doprowadzili (wyborny pomysł z drugą Anielą to tylko jeden z nich).

I jak tu teraz wybrnąć z twarzą z tej sytuacji? Jak powiedzieć: kocham, i to ciebie właśnie, nie robiąc z siebie idioty? Życie czy fikcja, komedia czy nie komedia – rozwiązanie jest jedno: szczerość. Jak to mówią – wyrzekała się żaba błota, ale przecież:

Sztuka jest bardzo dynamiczna, a językowo nietrudna. Fredro wikła swoich bohaterów w zabawne sytuacje, wiele tu niejednoznacznych rozmów, które również są źródłem komizmu – podobnie jak ich następstwa (np. spotkanie Klary z Radostem po tym, jak jej wmówiono, że on ma się z nią ożenić). Od początku wiadomo, jaki ta historia będzie miała finał, pozostaje się więc tylko uśmiechnąć, gdy panny składają swoje przyrzeczenie i nie ma co się obrażać na jawnie wyrażony w nich stereotyp:

Miłość jest jednak zbyt poważną sprawą, żeby to miało tak wyglądać.😉

Wspomnieć muszę, że moje Śluby panieńskie są z wydawnictwa SBM i mają tak przepiękne ilustracje autorstwa Anny Jaroń, że chyba je pokoloruję.