Żniwiarz. Tom 1. Pusta noc recenzja

"Żniwiarz" był wszędzie. Coraz częściej widywałam go na książkowym Instagramie, przewijał się przy okazji reklam różnych księgarni, pojawiał się to tu, to tam i kusił. Przyciągająca wzrok okładka zdawała się krzyczeć "weź mnie, weź mnie", z kolei opis powieści szeptał "a gdyby tak Supernatural działo się w Polsce?" Ponieważ wspomniany już serial jest jednym z moich ulubionych, było tylko kwestią czasu, kiedy "Żniwiarz" znajdzie się na mojej półce.

Magda razem ze swoim wujkiem Feliksem poluje na potwory... No dobra, nie z wujkiem, tylko wbrew wujkowi, bo Feliks, który jest żniwiarzem, chce ją od tego trzymać z daleka. Żniwiarz to oczywiście osoba, która takimi zajęciami zajmuje się na co dzień. Nie byłoby jednak książki, gdyby główna bohaterka słuchała się starszego.
A książka jest i to w dodatku bardzo dobra! Dużo się w niej dzieje. Pomiędzy głównym wątkiem powieści, rozgrywa się również wiele innych, mniejszych polowań. Poznajemy potwory ze słowiańskich wierzeń, sposoby jak się ich pozbyć, a nawet metody ich odstraszania. Powieść jest mroczna, w paru miejscach naprawdę można zadrżeć o życie bohaterów. W dodatku tematyka sprawia, że dla ludzi o słabszych nerwach nie zaleca się jej czytania, a zwłaszcza w nocy.

Dawno nie czytałam książki, która byłaby napisana tak dobrym i przyjemnym stylem. Czytając książki fantastyczne, które rozgrywają się współcześnie, często mam obawy, że będę one drętwe. Nudzą mnie opisy szkolnych lekcji czy nudnych rozmów nastolatków o niczym. W przypadku "Żniwiarza" ten problem zupełnie nie istnieje. Paulina Hendel ma tak ciekawy sposób opisywania świata, że odnoszę wrażenie, że mogłaby szczegółowo opisać proces zaparzania herbaty, a i tak czytałabym go z wypiekami na twarzy.

"Żniwiarz" jest wspaniałą historią, ma bardzo dobrze wykreowanych bohaterów oraz otaczającą ich rzeczywistość. Znalazł się tylko jeden minusik. Mianowicie od samego początku domyśliłam się, kto jest ich głównym wrogiem. Wprawdzie zaskoczenia w kwestii osoby nie było, aczkolwiek sam sposób jak wątek zostanie rozwiązany był wystarczająco interesujący, aby wciągnąć się w tę powieść. A im bliżej byłam końca, tym trudniej mi było się rozstać z Magdą i Feliksem. Wprawdzie to dopiero pierwsza część i przed sobą mam kolejne, ale i tak przykro się rozstawać.