Żniwiarz. Tom 1. Pusta noc recenzja

„Choć księżyc w nowiu niknie z nieboskłonu tak naprawdę tylko na jedną noc, to dla gołego oka jest niewidoczny przez trzy. Wtedy ponoć świeci tylko dla świata”

Magda z pozoru jest zwykłą dwudziestolatką. Pracuje w księgarni mamy. Jednak w wolnych chwilach tropi upiory. Wkrótce na jej drodze staje Mateusz. Jej rówieśnik, którego Magda wpuszcza do swojego prawdziwego świata. Jednak z krainy umarłych ucieka najpotężniejsza istota, a Magda nie zdaje sobie sprawy, w jak wielkim niebezpieczeństwie się znalazła.

Zawsze, gdy mam zastój czytelniczy, sięgam sobie po jakąś fantastykę. Szukam takich mało zobowiązujących opowieści, które oczyszczą moją głowę. I tym razem trafiło na pierwszy tom „Żniwiarza”. Kilka razy widziałam gdzieś tę okładkę, od dawna wisiała na mojej półce na Legimi i w końcu się doczekała.

Gdy ją zaczęłam, uzmysłowiłam sobie, że początek już kiedyś czytałam. Jakoś mnie nie porwał, więc książka leżała odłogiem i czekała na lepsze czasy. Tym razem od razu zanurzyłam się w świat Magdy i jej wuja.

Od razu muszę zaznaczyć, że nie jest to literatura górnolotna. Jest to młodzieżowa fantastyka, która idealnie sprawdzi się na oderwanie się od rzeczywistości. I żebyście mnie źle nie zrozumieli. Nie mam na celu obrażania młodzieżowej fantastyki ani nie twierdzę, że nie może być ona pouczająca. Chodzi mi o to, że ta książka to po prostu czyta rozrywka. Świetnie się przy niej bawiłam. I o to właśnie mi chodziło.

Nie oczekiwałam od tej książki niczego. Po prostu ją czytałam. I tak się wkręciłam w tę historię, że jednego dnia przeczytałam praktycznie dwa tomy. Magda, Mateusz i Feliks to trio, które pokochałam. Świetnie się z nimi bawiłam. Chociaż Magda czasami mnie irytowała, tak samo, jak główny antagonista.

Ale tak jak mówię, ogólnie książkę czytało mi się dobrze. Nie jest to zbyt ambitna lektura i widzę niewielkie braki w fabule. Jednak mimo wszystko dostarczyła mi ona wiele rozrywki i właśnie tego potrzebowałam.

Jedyne, do czego tak właściwie mogę się przyczepić to ilość mitologii słowiańskiej. Było jej bardzo mało, a chciałam dostać naszpikowaną wierzeniami słowiańskimi książkę. To jest największy minus tej książki. Szkoda też, że dość szybko możemy się domyślić, o co właściwie chodzi i rozgryźć niektóre istotne wątki.

Natomiast jeżeli macie ochotę na książkę, przy której będziecie się świetnie bawić, to zdecydowanie „Żniwiarz” będzie taką książką. I nie zrażajcie się początkiem, bo ja do niego podchodziłam dwa razy.