Krwawnik, mniszek, ułudka recenzja

Byłam ciekawa tej książki. Zaintrygował mnie sam tytuł, a potem jeszcze okazało się, że to zbiór wierszy. Pomyślałam, że Agora nie wypuściła raczej czegoś ze znakiem bylejakości, pojawiło się jakieś niejasne przeczucie, że to mi się spodoba (czasem tak mam, zwykle się sprawdza) – i postanowiłam przeczytać.

Bliski jest mi sposób, w jaki autorka wyraża swoje przemyślenia i emocje, a zwłaszcza to, jak rozlokowuje je w wierszach. Część utworów przełamuje się po kilku wersach i kończy bardzo wyrazistą, nieraz zaskakującą puentą. Te odpowiadają mi najbardziej, bo przypominają, że poezja ma właśnie wielką moc zaskakiwania i daje nieograniczone możliwości interpretacji – puenta pozornie zdaje się nie mieć związku z poprzedzającą częścią wiersza. Inne pozostawiają czytelnika z urwaną myślą, z niedopowiedzeniem podsycającym nadzieję na coś więcej. Jeszcze inne rozpoczynają się słowami jakby wyjętymi ze środka opowieści. Niektóre łączą to wszystko. Znajdziemy tu wiersze – opowieści i wiersze – miniatury, autorka potrafi wypowiadać się i kwieciście, i lapidarnie. Zawsze w sposób udany łączy formę i treść. A są i takie utwory, w których sugeruje, że to nie ona, a coś poza zdecydowało o kształcie i wypełnieniu. Bywa, że kieruje swój monolog liryczny do nieokreślonego kogoś, używając trybu rozkazującego (powiedz, szykuj się, zostaw, nie mów).

Główne motywy tej poezji to dziecko, obecność i strata – utrata kogoś ważnego, upadek i podnoszenie się, próba określenia siebie, świadomość, kobiecość. Być może coś istotnego i smutnego wydarzyło się zimą, bo ta pora roku często w wierszach powraca. Albo to wydarzenie po prostu zostało metaforycznie ubrane w kostium zimy.

Kilka wierszy zmroziło mi krew w żyłach, gdy odczytałam je po swojemu, gdy uświadomiłam sobie, o czym dla mnie są. Trafiony, zatopiony. Autorka przeczytała mnie.

W sumie otrzymałam co innego, niż się spodziewałam. Tytuł zasugerował mi, że ułożę się na łące, odurzona zapachem i widokiem traw, kwiatów i ziół, że upiję się tym i ukoję, i rozgrzana od słońca zasnę. Nie całkiem tak się stało, ale zdecydowanie jest to świetna poezja. Taka, która może być blisko człowieka i też taka, która pobudzi go intelektualnie. Na pewno będę do niej wracać.

Ostatni wiersz: Niesyte, zaiste, jest serce / dziewczynki, co idzie ulicą (s.118).

Czytajcie. Ja na pewno sięgnę teraz po Czułą przewodniczkę tej autorki.