Krwawnik, mniszek, ułudka recenzja

Zostaliśmy zaproszeni do jaskini chwilowo uchwyconych myśli. Do miejsca, gdzie jedynym światłem, jedynym odtajnionym dla nas przekazem są koronki utkane ze słów - układające się w znaczenie, którego źródła nie dostrzeżemy. Te wiersze są jak światełko eureki, jak świetliki w ciemnościach skrywających bogactwo sekretnych kształtów. Są nieuchwytne i tajemnicze. Nie zawsze dostrzeżemy przyczynę ich powstania, ale nie ma sensu zniewalać ich dociekaniem – świecą swoim blaskiem tylko na wolności.

Bywają też chwile. Spostrzeżenia. Impresje obrazu uchwyconego z widowni tłumu, stop-klatka przechodnia. Zobaczyła. Zapamiętała. Opisała. A my w zatrzymanej realności, ścieżką własnych doświadczeń znajdziemy myśli i uczucia, które będą miały dla nas właściwy sens.

Czasem świetliki pozostaną dla nas tylko małymi punktami - są osobiste, subiektywne, a przez to dla postronnych tajemnicze. Rozświetlą nam mały fragment do zachwytu, pozostawiając całą sieć jaskiniowych kształtów emocji w mroku tajemnicy. Wtedy pozostaną nam własne interpretacje, może odmienne i nie pasujące do innych, ale przecież poezja to nie przepis według wzoru – ma poruszać struny, a to jak zagra zależy od odbiorcy (przypadek szczególny jest wtedy, kiedy nadawca nadaje poza poziomem słyszalności odbiorcy).

„Krwawnik, mniszek, ułudka” – ból, zaduma, zwątpienie. Taka jest moja sieć powiązań. Z mojej jaskini doświadczeń przychodzi akurat taka odpowiedź. Nawet autorka tomiku nie musi się ze mną zgodzić. Ona pokazała nam swoje impresje namalowane słowami, my widzimy w nich błysk idei, dodajemy im kształt uformowany z własnych doświadczeń. Poezja jest na tyle zwiewna, że najpiękniejsza jest na wolności domysłów. Zniewolona łańcuchem analiz przedstawia żałosny widok – gaśnie jej światło, pozostaje tylko ponury szkielet gramatyki słów: „uporządkowany zbiór reguł językowych rządzących organizacją zdań” (czyż to nie brzmi okropnie?).

I zasad. Schematów interpretacji. Dociekania tam, gdzie powinna wystarczyć zaduma, przyjemność z obcowania.

Może jednak pozostańmy w ułudzie swobody, pofruńmy swobodą mniszka-dmuchawca, rozścielmy się bielą krwawnika na łące naszych wewnętrznych doświadczeń. Tomik Natalii de Barbaro przyda się do tego jak znalazł:

Napiszmy więc własny codzienny wiersz - bez kropki na końcu, jak często w tym tomiku się zdarza, bo przecież „wszystko jest poezją” (jak twierdził pewien bard-outsider jakiś czas temu).

Żeby zamiast kropki - chwila stała się niezapisaną poezją