Rój recenzja

Pszczoły są gotowe zrobić wiele, by chronić swoją rodzinę, a Ty jak daleko jesteś w stanie się posunąć, by chronić tych, których kochasz?
Strach, łzy, małe rączki zaciskające się wokół mojej szyi.

Gdybym tylko...
Gdybym...
Gdybym...

W iławskiej kamienicy dochodzi do morderstwa Kamili Witz. Wydawać by się mogło, że będzie klasycznie i do przewidzenia, jest ofiara, będzie śledztwo, przyjdzie kara. Nic bardziej mylnego, bo tu naprawdę chodzi o coś o wiele bardziej złożonego.
Przyznam szczerze, że na początku był chaos, a mnogość bohaterów mnie przytłoczyła, jak w ulu. O matulu! Trochę czasu to wymagało, ale w końcu wszystko w mojej głowie się poukładało i co się okazało?
Że nawet jeśli jest trochę baśniowo, to jednocześnie boleśnie życiowo, że to zdecydowanie emocje stanowią filar tej historii, które są dla mnie jak cebula...
Dlatego, że doprowadzają do łez? To też, ale przede wszystkim są skomplikowane, wielowarstwowe i odkrywane choć powoli, to i tak boli. Najpierw przyprawiają o serca drżenie, o cierpienie tak realne, że prawie namacalne, potem przychodzi zrozumienie, a na końcu czeka nas ogromne wzruszenie.
To złożona, trudna i wymagająca lektura. Przejmująca, niebanalna, potrzebna, ważna, bo aktualna. Przecież tolerancja i akceptacja zawsze powinny być tak samo ważne, prawda?
I jeśli chcemy, by na świecie, i wokół nas było mniej tęsknoty, smutku, bólu i samotności, pamiętajmy, proszę o uważności.
To, co dla mnie szczególnie ważne, (nie umniejszając absolutnie powagi zbrodni), to fakt, że fabuła zawiera ważny przekaz społeczny, zadając jednocześnie kłam pewnym stereotypom, które tkwią w nas od lat, przekładając się bezpośrednio na krzywdzące opinie.
Jak bardzo to, co kiedyś przeżyliśmy, wpływa na to, jakimi ludźmi dziś jesteśmy?
Piękny język i duża dbałość o szczegóły, poprzedzona wnikliwym researchem, to z pewnością elementy, które wpływają na poziom zaangażowania odbiorcy.
"Pamięć to sprytna bestia. Wie, jak trzymać człowieka w szachu".
Zemsta i śmierć.
"Nie sposób przecież żyć, gdy się choruje na umieranie".
Z punktu psychologicznego to dla mnie coś wyjątkowego, kryminalnie też fajnie.
Wewnętrzne udręczenie wieńczy mocne zakończenie.
Lekko, łatwo i przyjemnie? Tak nie nie będzie.
Ale i tak miodzio😉