Solaris recenzja

Zwabiona pochlebnymi opiniami, sięgnęłam z ekscytacją po Solaris. Nie znając się kompletnie na chemii, fizyce i wszechświecie, wsiąknęłam lekturę z nieopisaną przyjemnością. Może i prawdą jest, że nie rozumiałam większości wywodów filozoficznych na temat fizyki i jakie ona ma znaczenie w świecie, ale sam temat i poprowadzenie przez niego był dla mnie, o dziwo, przyjemnie prosty. Najgłośniejsza powieść Lema po prostu musiała się znaleźć na mojej półce i przy okazji onieśmielając przepiękną okładką.

Dziwne rzeczy się działy i dziać się będą, ale to jak prosto te dziwne rzeczy opisuje i przekazuje nam Lem jest wręcz fantastyczne. Kontakt z obcą siłą i świat, którego nigdy w pełni nie będziemy mogli zrozumieć. Ta powieść pokazuje nam jak wiele jeszcze nie wiemy i ile jest do odkrycia. Że człowiek, nawet jeśli ma kontakt z “obcą cywilizacją”, jest po prostu tylko człowiekiem, a wspomnienia i wyrzuty sumienia mogą go doprowadzić na skraj załamania i niestety - nawet i dalej.

Nie widziałam żadnego filmu na podstawie tej książki Lema, tym bardziej miałam większą przyjemność i radość z czytania. Radość może nie jest tutaj najlepszym słowem, ale cieszyłam się, że nie znam zakończenia i mogę się jedynie domyślać co stanie się z piękną Harey, która ponownie pojawiła się w życiu Kelvina, sunąc za każdym jego krokiem, a której bezskutecznie początkowo próbował się pozbyć. Z czasem przywiązanie bierze nad człowiekiem górę, a myśl, że można kogoś stracić po raz drugi odbija się głośnym echem w poplątaniu myśli naszego umysłu.

Kelvin próbuje zrozumieć co się dzieje dookoła niego i dlaczego wszyscy, którzy są obecni przy nim, zachowują się jakby oszaleli. Z czasem okazuje się, że nie tylko on przeżywa swoje wspomnienia na nowo i próbuje sobie dać z tym radę. Najgorszy dla Kelvina będzie jednak moment, w którym zrozumie, że nie chce tracić tego uczucia, które na nowo owładnęło jego umysł i ciało.

Raczej nie sięgam po literaturę z gatunku scienie-fiction. To był wyjątek i to bardzo udany.