Skrucha recenzja

Moja lista autorów, z których dorobkiem literackim koniecznie chcę się zapoznać jest dość obszerna. Od dawna znajdował się na niej Marek Stelar i teraz nastał czas na niego. Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością pisarza i muszę przyznać, że przy tak wysokich ocenach jakie zbiera spodziewałam się czegoś bardziej porywającego.

Powieść jest prowadzona w dwóch ramach czasowych. W roku 2018, który jest teraźniejszością, poznajemy aspiranta wydziału kryminalnego policji w Szczecinie, Dominika Przeworskiego. Mężczyzna wiedzie szczęśliwe, ustatkowane życie u boku niedawno poślubionej Kariny. W ciągu chwili jego świat wywraca się do góry nogami, gdy przyłapuje żonę na zdradzie i to z jego kolegą z pracy. Konsekwencje czynów, które w tym momencie podjął, skutkują oddelegowaniem go do małej miejscowości. Jako dzielnicowy No­we­go Warp­na przyjmuje zgłoszenie o znalezieniu ludzkich szczątków. Sprawa odkopanych szkieletów może się łączyć z tragedią z 1997 roku, gdy w pobliskim jeziorze utonęło pięciu chłopców. Wydarzenia z tamtego okresu są właśnie wątkiem drugiego przedziału czasowego.

Sam koncept na powieść jest bardzo udany. Mieszanie wydarzeń sprzed lat z aktualnie prowadzonym śledztwem powoli odsłania przed czytelnikiem szerszą perspektywę zbrodni, sprawia, że powieść nie jest monotonna. Autor wnikliwie ukazał pracę policjantów, żmudne odkrywanie nowych śladów i podążanie za tropami. W ciekawy sposób splótł ją ze współpracą z an­tro­po­lo­giem są­do­wym, policyjnym technikiem, prokuratorem, geofizykiem, czy lekarzem medycyny sądowej.
Choć odczuwalne jest, że autor przygotował się pod względem merytorycznym, to sama budowa powieści była, w moim odczuciu, zbyt szczegółowa.

Dialogi były poprowadzone bardzo naturalnie. Prócz postępów w śledztwie odsłaniały też prywatne historie z życia bohaterów, ich uczucia i emocje, a także świetnie odsłaniały osobowość poszczególnych postaci. Rozmowy te często były również o niczym, co doprowadzało do powiewu nudy. Momentami miałam wrażenie, że są infantylne lub niedokończone, jakby autor zostawił je sobie na potem i o nich zapomniał. Tu przykładem może być rozmowa:
"- Chcę to usły­szeć, Do­mi­nik…
I Prze­wor­ski po­wie­dział jej."
Kolejnym niuansem działającym na niekorzyść książki to słaba korekta. W zdaniu: "Mogę zrobić zdjęcie temu zdjęciu?" wystarczyłoby wymienić powtórzenie na "tej fotografii".

Wątek kryminalny i obyczajowy były równoważne, prowadzone w statecznym tempie, bez zwrotów akcji, czy zrywów emocji. Tak przeszłam przez dobrze stylistycznie napisaną historię, finał i dotarłam do końca.