Skazaniec. Zawsze mnie kochaj recenzja

Trudno mi ocenić ten tom, bo jest on diametralnie inny od czterech poprzednich. Do tej pory opisywane było życie głównego bohatera za murami Zakładu Karnego we Wronkach, teraz poznajemy odpowiedzi na większość, jak nie wszystkie, nurtujące pytania które zrodziły się w umyśle czytelnika „odbywającego” z Ropuchem karę „do końca”. Dowiadujemy się np. dlaczego Stefan został stolarzem, kim jest Agnieszka, jak kształtował się charakter głównego bohatera (te fragmenty przypominają mi opisy z autobiograficznej książkę Stanisława Grzesiuka „Boso, ale w ostrogach”) i najważniejsze: za co Ropuch został skazany na dożywocie. Jednocześnie Krzysztof Spadło, przygotowując grunt pod kolejny tom/tomy, pozostawił niedokończone i lekko zarysowane nowe wątki np. za co został skazany nowy przyjaciel Ropucha Maniek.

Akcja V tomu generalnie toczy się spokojniej, niż do tej pory przyzwyczaił nas autor – czy jest to dobry zabieg? Nie będę się wypowiadał, jest to kwestia gustu i oczekiwań odbiorczy. Dla mnie osobiście kilka fragmentów było zbyt drobiazgowo opisanych co powodowało że lekko się nudziłem. Nie była to jednak nuda zniechęcająca do czytania, raczej takie rozleniwienie i sielanka, co skutkowało że ten tom oceniam jako chwilami chaotyczny i słabszy od poprzednich. Brakowało mi w nim „tego czegoś”, tej dotychczasowej iskry, żywiołowości i dramatyzmu. Miejscami traciłem chwilowo wątek. Z drugiej strony tak właśnie opowiadają historię swojego życia ludzie doświadczeni życiowo, chcący przedstawić swoje dramatyczne życia w pełni i jak najbardziej obrazowo i plastycznie.

Jestem BARDZO ciekawy, ile też tym razem czasu autor będzie kazał nam czekać na kolejny tom. Mam cichą nadzieję że nie będzie to okres liczony w latach a max. w kilku miesiącach.