Skazaniec. Zawsze mnie kochaj recenzja

A niech Cię Spadło!!! Znowu mi to zrobiłeś! Jak ja Cię za to nie lubię, to tylko ja jedna wiem. No i jeszcze może mój mąż, który słyszał te wszystkie k...y kiedy skończyłam czytać :)Jak długo muszę teraz czekać na kolejny tom?!
To się uzewnętrzniłam, a teraz do rzeczy :) Nie chcę się wymądrzać, nie chcę, żeby to było jak na lekcji języka polskiego za moich czasów, kiedy musieliśmy analizować, co autor miał na myśli i dorabiać jakieś dziwne ideologie to utworów. To tylko moje subiektywne odczucie. Mam wrażenie, że ten tom był najbardziej osobisty ze wszystkich do tej pory wydanych. Wydaje mi się, że autor ukazał nam trochę siebie. Piszę, wydaje mi się, bo nie wiem tego na pewno, ja po prostu widziałam młodego Krzysztofa :) W tym bowiem tomie poznajemy młodość Ropucha, poznajemy jego życie przed wronieckim więzieniem. I to było fascynujące. I co najważniejsze, w końcu dowiadujemy się, za co Ropuch trawił do więzienia. Tylko co z tego, kiedy Szanowny Pan Autor znowu zostawił nas w takim momencie, że sam masz ochotę popełnić zbrodnię :)
Krzysztofie Spadło, ja nie wiem jak Ty to robisz, ale proszę rób to dalej i daj nam jeszcze więcej radości ze swojej twórczości. Dla mnie jesteś MISTRZEM!