Trzy siostry. Iskra recenzja

Raz na czas moje kryminalne serce dopuszcza do głosu moją romantyczną duszę i wtedy dzieją się romanse :)))
Po czterech latach rozłąki z autorką postanowiłam wrócić do jej powieści, a to za sprawą nowego cyklu, który tematycznie jest zbieżny ze sprawami, z którymi aktualnie, wespół z dwiema młodszymi siostrami, sama się borykam.

Danielę, Dorotę i Dominikę – tytułowe trzy siostry – poznajemy w dniu otwarcia testamentu ich zmarłej matki. Kobieta nigdy swoich córek nie chciała, nie kochała, nie dbała o nie, więc dziewczyny nie spodziewają się, że dostaną od niej cokolwiek. Treść testamentu jednak zaskakuje, ale to tyle, jeśli chodzi o dobre wieści. Żeby dostać schedę po matce w ciągu jednego roku, własnymi rękami, kobiety muszą dokonać niemożliwego. W tle czai się tajemnica sprzed lat, która rozdzieliła siostry na lata.

Katarzyna Michalak jest znana z cukierkowych, romantycznych i słodkich historii, w których zawsze dobro zwycięża, a nadzieja góry przenosi. W tej powieści również możemy liczyć na podobne emocje, ale ponieważ jest to dopiero pierwszy tom cyklu i wszystkie karty nie zostały jeszcze odkryte, więc przypuszczam, że sporo wrażeń jeszcze przed nami.

Ja, znając ponad czterdzieści powieści autorki, wiem, czego się mogę spodziewać po jej książkach i w zasadzie tutaj też zaskoczeń nie było. Znam styl autorki na tyle dobrze, że nie zaskakują mnie już do bólu zdrabniane imiona czy pewne typowe dla jej twórczości sformułowania. Historia sympatyczna, bardzo emocjonalna, zwracająca uwagę na dobro i zło, pokazująca, że wystarczy odpowiednio mocno wierzyć w swoją misję, mieć otwarte serce, a niemożliwe stanie się rzeczywistością. Książka zahacza też o sens rodzicielstwa i pokazuje, że dzieciństwo zostawia w nas trwały ślad.

Przeczytam kolejne tomy, bo ciekawi mnie, czy dziewczynom uda się zdobyć Ambrozję i czy słusznie postąpiłam obdarzając sympatią Witolda Sejberta. Aaa, no i jeszcze Bartek jest, co Cywila stracił…