Mszczuj recenzja

Wielotomowe cykle, łączące w sobie chronologicznie wątki obyczajowe mają to do siebie, że aby dobrze zrozumieć kolejną część, warto być po lekturze wszystkich poprzednich. Dotyczy to głównie historii życia bohaterów, bo niejaki wątek akcji danej części da się zrozumieć i bez tego. Moim zdaniem jednak można wiele utracić sięgając po enty tom bez znajomości wcześniejszych. Tak właśnie jest w przypadku “Mszczuja”, czyli siódmego już tomu serii “Kwiat paproci” spod pióra Pani Katarzyny Bereniki Miszczuk.

Oczywiście jestem wierną fanką tego cyklu i cierpliwie czekam na pojawienie się każdej kolejnej książki. W różnych odstępach czasu przeczytałam je wszystkie i tak jak przypuszczałam jeszcze przed rozpoczęciem lektury - tym razem również się nie zawiodłam. Tak samo jak wcześniej nie mogę napisać zbyt wiele o samej fabule, nie zdradzając zbyt wiele o toczących się w niej wydarzeniach, ale się postaram.

Szeptucha z Bielin kolejny raz zostaje rzucona w wir szalonych przygód i bosko - demonicznych zawirowań. Weles, władca podziemi porzuca swój mroczny tron. Wraz z jego nieobecnością z czeluści zaczynają wychodzić potwory o jakich się ludziom nie śniło. Jaga wraz z Mszczujem i nieocenioną pomocą boga Swarożyca staje im na drodze. Robi to jak zawsze pełna dobrego humoru, którym zaraża Czytelników. Absencja Welesa skusiła do przybycia również pewną postać z mroźnej Syberii, która zostawia za sobą tylko lód i obgryzione kości. A wszystko to akurat w czasie przygotowań i trwania zimowego święta, jakim są Szczodre Gody. Takim oto przeciwnościom tym razem przyszło szeptusze stawić czoło!

“Mszczuj” jest napisany w takim samym luźnym klimacie słowiańskiego folkloru jak wcześniejsze tomy, choć może mocniej doprawiony nutką tajemnicy i niejakiej nostalgii. Trochę zabrakło mi tutaj skupienia na losach tytułowej postaci, czyli kapłana Mszczuja. Nie ukrywam, że oczekiwałam przedstawienia wydarzeń też i z perspektywy tego bohatera, być może głębszego zanurzenia w jego myślach i emocjach. Tradycyjnie perspektywa została jednak utrzymana po stronie żeńskiej, czyli oczami Jarogniewy. Mszczuj pojawiał się gdzieś obok, jak w każdej wcześniejszej części. Już teraz wiadomo, że Autorka szykuje kontynuację, która teoretycznie ma przybliżyć nam postać Swarożyca, z którym to wiele szeptuch na przestrzeni lat miewa bliższe relacje ;)

Zakładam, że moja opinia po tylu książkach i latach spędzonych z bohaterami zamieszkującymi Bieliny nie może być ani odrobinę obiektywna. Zdaję sobie sprawę, że nie są to dzieła zbyt wysokich lotów, a bardziej szybka i przyjemna rozrywka, ale takiej też potrzebuję. Jeśli czytasz nie tylko dla wzbogacenia swojej duszy i wiedzy (choć tutaj akurat wątki folkloru nie tylko z naszego kręgu mogą zainspirować Cię do sięgnięcia po bardziej zaawansowane tytuły w tym temacie), to te książki są też zdecydowanie dobrym wyborem i dla Ciebie.

Książka otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu Nakanapie.pl