Mszczuj recenzja

Och, jak ja lubię ten klimat! Bieliny, słowiańskie stwory, odrobina magii i gorący (dosłownie i w przenośni) Swarny bóg.

Katarzyna Berenika Miszczuk znów nie zawodzi. Kolejny tom serii o naszej ulubionej szeptusze trzyma poziom. Wydarzenia opisane w książce, a opowiedziane przez Jagę, w dalszym ciągu dotyczą wydarzeń z jej młodości.

I choć tytułowego Mszczuja nie więcej tu niż dotychczas, przygody bohaterów trzymają mocno w napięciu.

Szczodre Gody w tym roku nieźle dadzą się we znaki mieszkańcom naszej ulubionej wioski.
Bieliny to taka miejscowość, w której nie może długo być spokojnie. Sroga zima dokucza mieszkańcom, a nic nie wskazuje na to, żeby miała niedługo ustąpić.

Weles opuszcza swoje królestwo, co skutkuje wydostaniem się z głębi puszczy strasznych potworów. Jakby tego było mało, ze wschodu przybywa tajemniczy gość, który może nieźle namieszać we wsi.

Jaga spróbuje ochronić przed nim miejscowe kobiety, ale czy da radę, skoro wciąż pilnowana jest przez Swarożyca?

Dziwny związek z Bogiem komplikuje małżeńskie relacje szeptuchy z Mszczujem, ale czy powinna się tym przejmować? Skoro z założenia mariaż miał być fikcyjny?

Czy szeptucha pokona Dziada ze wschodu? Czy spełni obietnicę daną rudobrodemu bóstwu? I co stanie się z Bielinami skoro kapłan zaczyna negować wiarę w magię?

I wreszcie, czy poczynania szeptuchy będą mieć wpływ na jej dalsze życie?

Jeśli znacie twórczość autorki, na pewno wiecie, że przez jej książki się płynie. Napisane są przystępnym językiem, a nienachalny humor poprawia nastrój nawet największym smutasom. Bohaterowie szybko zyskują sympatię, a ich przygody trzymają w napięciu.

Myślę, że fanów serii nie muszę zachęcać do sięgnięcia po „Mszczuja”. Jeśli jednak jej nie kojarzycie, koniecznie sięgnijcie po „Szeptuchę”.

Bardzo lubię świat stworzony przez Katarzynę Berenikę Miszczuk. To dzięki serii „Kwiat paproci” zainteresowałam się nieco bardziej rodzimą mitologią i myślę, że nie jestem jedyna. Po lekturze naszła mnie ogromna ochota na reread całej serii.