Sezon na truskawki recenzja

Woah. To było wszystko co przyszło mi do głowy po zamknięciu tej książki.

Pamiętam jak wyskakiwała mi na Instagramie dosłownie przy każdym odświeżeniu, okładka zapadła mi w pamięć praktycznie od razu, jednak mimo to nie czułam przyciągania. W końcu nastał dzień, kiedy o tej książce opowiedziała osoba, której gust często pokrywa się z moim, a ona była nią zachwycona! W takim wypadku bez wahania dodałam ją na półkę na Legimi, jednak nie było nam po drodze, aż w moje ręce trafiło wydanie papierowe, za co dziękuję wydawnictwu.

Sezon na truskawki to zbiór opowiadań, kobiecych historii. Jest bardzo intymna, roznegliżowana pod względem emocjonalnym, przeżyć... Jest niezwykła i do tego napisana pięknym stylem, takim poetyckim, który urzekł mnie już od pierwszego opowiadania. Do tego, bardzo spodobała mi się geneza tytułu!

Na samym początku wiedziałam, że jest mocna, doceniłam to, jednak po tych kilku historiach nie byłam przekonana czy się w niej odnajduję, wręcz pierwsze opowiadanie mnie po prostu rozczarowało swoim zero-jedynkowym podejściem, ale ta książka jest bogata w treść i im dalej tym bardziej mi się podobało. Aż dotarliśmy do opowiadania z perspektywy matki, o macierzyństwie, które według mnie było najlepsze. Chociaż ostatnie, będące historią babci, również mi się bardzo podobało i wyróżniało się na tle pozostałych. Jeszcze dołożę Czerwone ferrari, no naprawdę, ten zbiór to idealny przykład na stwierdzenie, że najlepsze na koniec.

Bardzo ciekawa książka, nie wiem czego się po niej spodziewałam, ale chyba nie tego co dostałam, nie zawiodła mnie, podobała mi się, chociaż bardziej pod względem mocy kobiecości, która od niej biła i stylu napisania niż samej treści. Jeszcze nie spotkałam się z taką siłą i świadomością pragnień oraz cielesności. Biła od niej mocna amoralność, ale zakrawająca na normalność. Podobało mi się przedstawienie zróżnicowanego podejścia do życia (mimo że żadne nie odzwierciedla mojego) oraz siła więzi kobiecej, to zrozumienie bez słów - coś cudownego. Już mniej podobało mi się wprowadzone na początku nachalne naprowadzenie na to jakie życie jest lepsze, a jakie gorsze, zwłaszcza kiedy odnosiłam wrażenie, że książka jest kontrą do tego co uważa się za nienormalne - no to w końcu złoty środek czy kolejna skrajność? Niech każdy żyje jak chce. To mój jedyny zarzut, wszystko inne mi się podobało. Pod pewnym względem była kojąca i przestrzegająca.

Bardzo dobra, chociaż nie umiem stwierdzić w jakim stopniu mi się podobała i czy ze mną zostanie, nie pokochałam jej, ale z pewnością wywarła na mnie duże wrażenie. W ten sposób ujmę to chyba najtrafniej.

Ode mnie 7/10