Sfora recenzja

Niedługo przed świętami Bożego Narodzenia w Zielonej Górze w brutalny sposób zostaje zamordowana zakonnica. Znaleziona zostaje także ludzka ręka, a na niej nietypowe ślady – ludzkich zębów. Wyjątkowo niepokojące i problemowe dla śledztwa są krążące plotki, mówiące o grasującym nieopodal lasu wilkołaku. Zielonogórska policja pracuje niestrudzenie nad ujęciem kanibala, a do rozwiązania sprawy angażuje komisarza Igora Brudnego oraz podkomisarz Julię Zawadzką. Czy policjantom uda się ująć wygłodniałą bestię nim upoluje kolejną ofiarę?

„Sfora” dopracowana jest w każdym szczególe – dojrzała, unikatowa narracja autora zgrabnie poprzeplatana z realistycznymi dialogami, znakomicie oddana praca śledczych i w końcu bardzo dobra fabuła, która trzyma czytelnika w napięciu do ostatnich stron. Najbardziej rzuca się w oczy doskonała konstrukcja bohaterów; tajemniczy i szorstki w obyciu Brudny, wyrafinowana i bezkompromisowa Winnicka oraz specyficzny, lubujący czarny humor Krzywicki. Inne postacie nie wywarły na mnie tak silnego wrażenia jak te powyżej, ale ich kreacja nadal była urzekająca. Chociaż okazjonalne idealizowanie Zawadzkiej odrobinę mnie irytowało.

Gdybym miała wskazać jakąkolwiek wadę tej pozycji musiałabym doszukiwać się jej na siłę, czego robić nie chcę. Jedyny minus zaserwowałam sobie sama. Bardzo żałuję, że sięgnęłam po drugą część z pominięciem pierwszej i przestrzegam Was przed popełnieniem tego samego błędu. W „Sforze” znajduje się bardzo wiele odniesień do „Piętna”, więc aby w pełni czerpać przyjemność z lektury polecam zacząć chronologicznie. Takie posunięcie pozwoli na bardziej świadome śledzenie fabuły i uniknięcie wielu niepotrzebnych pytań.

„Sfora” dostarczyła mi tego, czego oczekuję od kryminału – świetną zagadkę, dobrze skonstruowanych bohaterów i dużo psychologicznej analizy postaci. Nie będzie przesadą jeżeli napiszę, że była to jedna z najlepszych pozycji, jakie przeczytałam w tym roku. Na uznanie zasługuje także genialna okładka autorstwa, która jest równie dobra jak treść książki. Rzekomo nie należy oceniać książki po okładce, ale w tym wypadku można zrobić wyjątek 😉