Serce Trolla recenzja



Jeszcze nie spotkałam się z autorem, który w pewnym momencie swojej kariery nie wydałby słabszej książki. Nieraz odczuwałam, że książka była pisana na siłę, bądź nie wnosiła do historii toczonej w poprzednim tomie. Tym razem sięgnęłam po drugi tom cyklu Elfy ziemi i powietrza Holly Black “Serce trolla” i już od pierwszych stron czułam, że nie polubię się z nią. Poprzedni tom, choć nie porywał mnie, czytało mi się bardzo szybko i mimo niedoskonałości bardzo przyjemnie, zaś ten tom ani nie przypadł mi do gustu, ani nie przyprawiał o jakiekolwiek emocje. Nie tylko wiało w niej nudą, ale również treść mnie nie przekonywała. Nie stawiam kreski na cały cykl, ponieważ jestem ciekawa co przygotowała autorka w kolejnym tomie, ale już pokuszę się o stwierdzenie, że jest to najsłabszy cykl Holly Black.

Siedemnastoletnia Val stara się żyć własnym życiem, pozostając zgodna z przyjaciółką Ruth, matką i chłopakiem, mimo wdawania się w bójki wiodła raczej spokojne życie aż do chwili, gdy jej życie się zawaliło w gruzy. Jej matka i jej chłopak zdradzili ją w najbardziej nikczemny sposób, po czym Val decyduje się zaufać podejrzanym nastolatkom, którzy okazali jej odrobinę zaufania i wsparcia w tym trudnym czasie dla niej. Schronienie znalazła u trójki bezdomnych nastolatków, którzy nie tylko rozprowadzają dziwny specyfik, ale również zażywają go. Krach, który wstrzykują sobie do żył, bądź wdychają ratuje elfowy ludek przed skażeniem od wszechobecnego żelaza. Ten specyfik przygotowuje Troll-Alchemik, w którego nie potrafiła uwierzyć główna bohaterka, lecz po nieprzyjemnym w skutkach niewywiązaniu się z umowy z trollem, Val nie tylko uwierzyła w elfy, ale również jest oddać wiele za jednego z nich.

Styl autorki nie zmienił się, nadal przyjemnie czyta się jej książki, lecz strasznie irytowało mnie zachowanie głównej bohaterki. Z normalnej dziewczyny stoczyła się dosłownie na samo dno, by pod sam koniec książki pokazać nie tylko męstwo, ale i uczucie, które nią zawładnęło. Holly Black potrafi zainteresować czytelnika, przyciągnąć jego uwagę oraz wciągnąć w świat elfów. Moje osobiste obiekcje do zachowywania się głównej bohaterki nie powinny rzutować na całą książkę, lecz tak jak wspominałam, książka była skąpa w akcję. Nadrabiała tym, że była taka krótka i nie musiałam się męczyć za bardzo, lecz po głębszej analizie nie za bardzo wiem co ten tom miał wnieść w cały cykl, może mi się to rozjaśni po lekturze kolejnego tomu, który już czeka na półce.

Irytacja, którą odczuwałam przez większość lektury nie rzutuje na odbiór twórczości autorki, nadal mam zamiar sięgać po kolejne książki wychodzące spod pióra Holly Black i nie mam zamiaru zrażać się do książek o elfach. Po raz kolejny autorka przedstawiła uczucie tak mocne i głębokie, że ta druga osoba jest w stanie umrzeć dla pierwszej, lecz po raz kolejny gdzieś zagubiłam się w początku ich relacji. Miałam ten sam problem z Cardanem i Jude oraz Roibenem i Kaye. Miłość pojawiła się nagle i była obezwładniająca, gorąca i niezaprzeczalna. Może taka jest miłość elfów, a mi śmiertelnikowi ciężko przyjąć ten fakt. Z polecajką wstrzymam się do przeczytania całej trylogii, więc musicie jeszcze trochę poczekać.