Sekret pacjentki recenzja

"Sekret pacjentki" to trzecia powieść autorki, która została przełożona na język polski i trzecia, którą czytałam. "Nasze idealne małżeństwo" wywarło na mnie bardzo duże wrażenie. "Miasteczko Twin Falls" już nie wbiło mnie w fotel, podobnie jak "Sekret pacjentki". Dochodzę do wniosku, że pierwsza wymieniona była jedynie rewelacyjnym wypadkiem przy pracy autorki. Tym razem przez ponad połowę książki nie mogłam się wgryźć w historię. Wylogowywało mnie co chwilę, łapałam się na tym, że nie wiem, o czym czytam i musiałam się cofać o kilka stron. Częściowo mogę to zrzucić na karb zmęczenia, ale chyba nie do końca. Gdyby historia mnie porwała, tobym się w niej zatraciła, a tak się nie stało. Po zastanowieniu się co działo się w pierwszej połowie, stwierdzam, że pamiętam jedynie wątek śledztwa prowadzony w teraźniejszości przez jedną z narratorek Rue. Dochodzenie dotyczy mordercy biegaczek, który od dłuższego czasu terroryzuje okolicę. Powieść, po prologu, który był zakończeniem, zaczyna się od historii Lily Bradley, która prowadzi przydomową poradnię psychologiczną. Kobieta potrzebuje rutyny, by przetrwać. Nawyki pozwalają jej panować nad z pozoru idealnym życiem. Lily wraz z mężem Tomem, wykładowcą akademickim oraz dwójką dzieci mieszkają w zamożnej nadmorskiej enklawie przedmieść małego miasteczka. Pewnego dnia Lily zauważa przez okno dziwne zachowanie męża. Tom wyszedł w burzę na jogging i wrócił w zakrwawionych ubraniach. Jego perspektywa jest kolejną narracją. Rozdziały są podzielone między bohaterami, którzy przedstawiają wydarzenia zarówno z teraźniejszości, jak i przeszłości. Do tych sprzed lat należy też "historia kryminalna", dotycząca porwania dwunastoletniej Sophie McNeill. Istniała szansa, że dziewczynka jako jedyna przeżyła atak mordercy, który urządził sobie krwawą jatkę i brutalnie zamordował całą rodzinę. Wyjaśnieniem sprawy i próbą odnalezienia Sophie zajmuje się policjant Wozniak.

Dopiero 100-150 stron przed końcem dochodzi do zwrotu akcji, a powieść nabiera rozpędu. Momentem tym jest ujawnienie tożsamości jednej z postaci. Intryga staje się znacznie barwniejsza, a historię chce się czytać. Od tej chwili nie miałam już problemu z koncentracją, wiedziałam, o czym czytam.

Finał, a właściwie te sto ostatnich stron, rekompensuje wcześniejszą stagnację w fabule. Oceniam całość powieści i jej efekt końcowy, dlatego nota jest uśredniona.