Jak adoptowałem Antona recenzja



Jak adoptowałem Antona - Robert Klose

Dziękuję Panu Piotrowi Moskwa za możliwość przeczytania tej książki.

Historia ta może być inspiracją, a także lekcją dla przyszłych jak i obecnych rodziców.
Pokazuje ona, że jeden rodzic zawsze da radę i nie raz wychodzi mu to lepiej niż w przypadku pary.
Zaimponowała mi ta determinacja i wysiłek autora przy adopcji dziecka. Te wszystkie wręcz mordercze trudy, oraz piętrzące się problemy. Te wszystkie papiery, zgody, wizy, język i trudy w podróży. Trochę wiedziałam na temat adopcji, ale to głównie z filmów, oraz seriali. Tam pokazywali to trochę tak nieco ligth-owo.
Szczególnie ten trud, a zarazem niepewność kiedy to sędzina robiła pod tzn "górkę", bo miała swoje uprzedzenia.
Nie dziwię się jej, bo niestety jest wiele takich przypadków gdzie okazywało się, że dziecko było wykorzystywane seksualnie przez swojego adopcyjnego opiekuna.
Fajne jest w tej książce to, że autor przedstawił nam panoramę, życie, relację, oraz charaktery kilku osób na Ukrainie. Tak samo jak w każdym innym kraju, ludzie potrawią być od siebie nawet skrajnie różni.
Nie tylko poznajemy proces całej adopcji, ale też to jak ten chłopiec zaaklimatyzował się w nowym miejscu, a także innym kraju.
Pokrótce poznajemy najważniejsze dla rodzica (w tym przypadku ojca) chwilę z życia tytułowego Antona. To jak się uczył języka angielskiego, poznawał nowych ludzi i tak aż do jego 18 urodzin.
Dla mnie była to niezwykła przygoda, a także ważna lekcja życia. To jak trudno jest wychować dziecko, nawet z odpowiednimi wzorcami. Czułam tę dumę wypływającą niemal z całej treści książki.
Mogłam sobie też przypomnieć jedno dość ciekawe pojęcie. Znałam jego definicję, ale zapomniałam z skąd się wywodzi. "Wioska potiomkinowska" - używane w odniesieniu do mistyfikacji, oszustwa, mającego na celu wywarcie dobrego wrażenia i ukrycie prawdziwej natury sytuacji.
Gorąco polecam tę książkę wszystkim przyszłym rodzicom.

Moja ocena 10/10

Cytaty z książki: