Niepokorne recenzja



Niepokorne - Sylwia Markiewicz

Dziękuję wydawnictwu Pascal za możliwość przeczytania tej książki.

Każda z nas potrzebuje czasem trochę resetu, aby nie zwariować. Cały czas istnieje przekonanie, że kobieta nadaje się do "tylko do garów"... Nawet jeśli uda im się podjąć pracę to "Muszą" robić te rzeczy, które były inne to tej pory.
Czasem, tak po prostu, pada się ze zmęczenia i ma się ochotę uciec. Tak właśnie zrobiły bohaterki owej książki.
Aneta, Milena i Justyna. Każda inna, ale łączyła je ta sama bezsilność...
Co byście zrobili, jakbyście przed przypadek wsiedli do transportu, który jedzie w zupełnie innym kierunku?
Ja to bym chyba ze strachu dostała zawału, gdybym się sama znalazła w takiej sytuacji...
Autorka przedstawia nam brutalną prawdę życia codziennego. Natłok zajęć, toksyczną relacje, alkoholizm, troski macierzyństwa i nie tylko.
Gwarantowany wulkan emocji. To nie tylko smutek, czy też złość na tę jedną osobę. Tutaj również możemy się trochę pośmiać, a nawet i wzruszyć.
Jest to historia, która skłania człowieka do głębszych refleksji.
Napisana jest w taki sposób, że czyta się ją bardzo szybko, a także ma się ochotę zespolić z jej treścią.
Oprócz naszych głównych bohaterów poznajemy też ich: rodziców, rodzeństwo, oraz partnerów Anety i Mileny. Mamy tutaj nie tylko punkt widzenia kobiet, ale też ich samych. To naprawdę fajny pomysł, bo można było bez zbędnych domysłów poznać tzn "obie strony medalu"
Mogliśmy również poznać ich sposób życia, oraz postrzegania świata.
Nawet nie wiecie jak mnie irytował ten Kondrad. To najgorszy rodzaj mężczyzny jaki tylko może być i naprawdę szczerze współczułam Milenie...
To moje pierwsze spotkanie z piórem tej autorki.
Bardzo mi się spodobała ta historia. Z całą pewnością sięgnę po poprzednie tytuły tej pisarki.
Gorąco polecam wszystkim przyszłym czytelnikom.
Moja ocena 10/10

Cytaty z książki:

"Wyciągnęła telefon z niepokojem. Żadnych połączeń, wyłączyła go. Czego się bała? Przecież miała prawo decydować o sobie, miała prawo wyjść i się nie tłumaczyć. Miała prawo, ale czy on to uszanuje..."

"Świadomość, że udało się zakończyć związek, że miała odwagę to zrobić, dodawał jej siły, wiary w siebie. Choć doskonale wiedziała, że to nie koniec ich rozmów, że to dopiero pierwszy krok, że ten list nie wystarczy, by on pozwolił jej odejść."

"Przestała się czuć kochana, zauważana, miała wrażenie, że nie może przy nim wyrażać opinii, bo za każdym razem zbywał je kpiącym komentarzem."

" Z wdzięcznością spojrzała w kierunku dziewczyn. Nie znały się wcale, ale obie były dla niej miłe. W ogóle dziwne, że jej ufały. No właśnie: dlaczego? Przecież nic o niej nie wiedziały. Ona nie była dobrym człowiekiem. Ludzie nie powinni się tak ze sobą spoufalać."

"Człowiek czasem siebie wyobraża takie głupoty, sam problemy stwarza i życie sobie zatruwa na własne życzenie. Nie trzeba to tego złych ludzi ani tych złośliwych, którzy dołki pod nim kopią i nogi mu podkładają. Umysł ludzki czasem kipi od nienawiści, zazdrości, złych myśli, bo jest ułomny i może nad nim zapanować tylko silna osobowość."

"Lepiej zawsze twardo stąpać po ziemi, niż przez chwilę trwać w miłosnym uniesieniu, a potem z wielkim hukiem spaść na wyboiste życiowe ścieżki."

"Gdy czas zabawy mija, szare życie się dobija."

"Dziecko to poważna decyzja. Nie robi się tego dla kogoś, to kobieta rodzi, to ona musi zdecydować, ona musi chcieć tego dziecka."

"- Kurczę, dlaczego to mężczyźni nie mogą rodzić dzieci...
- Uwierz mi, synu, zadaję sobie to samo pytanie. Jako kobieta chętnie bym wam odstąpiła tę przyjemność."

"Nadal jest to trochę nie do wyobrażenia, że ktoś może nie chcieć dzieci, mimo że nie choruje, że mu się powodzi. Uważa się, że kobieta jest zdrowa, to w ogóle nie ma tematu, powinna urodzić dziecko"

"Szczęście jest tam, gdzie spokój "

"Nie patrz pięć kroków do przodu, bo ten pierwszy pominiesz i się przewrócisz"

"Czasem faceci słyszą, co mówimy, ale nie przyjmują tego do wiadomości. Potrzeba im mocniejszego wstrząsu."