Czarny żałobnik recenzja

"Czarny żałobnik" Mai Opiłki to bardzo dojrzały debiut. Jest w nim wszystko, co lubię: mądra, przemyślana fabuła, oryginalne, choć mocno wyszukane metody dokonania morderstwa przy użyciu średniowiecznych metod tortur, a wszystko to bez znieczulenia, oraz zaginięcia ludzi. W tle jeszcze inne zbrodnie tym razem tylko młodych kobiet, na których ciałach morderca pozostawiał swój podpis w postaci klucza wiolinowego. Co się kryje za tą sprawą i dlaczego jest to ważne dla Ostrej, dowiemy się dopiero później.

W międzyczasie pani psycholog zajmująca się mediacją par dostaje dwie przesyłki. W każdej z nich znajduje się odcięta część ciała, palec lub cała dłoń, oraz martwy motyl, tytułowy czarny żałobnik. Pogmatwane i wymagające śledztwo prowadzone jest przez mały zespół śledczych, wspomagany przez lekarzy medycyny sądowej, pod kierownictwem bardzo energetycznej pani prokurator Alicji Ostrowskiej, zwanej Ostrą, oraz komisarza Adama Krugera, pseudonim Lis. Mimo wielu postaci historia nie jest na tyle skomplikowana, aby się w niej pogubić. Zespół śledczy bardzo szybko znajduje wspólne powiązania, choć na początku nic im się nie klei.

Dużo się tu dzieje – wartka akcja i mylenie tropów to coś, co lubię najbardziej. Policjanci typują osoby, które według nich dopuściły się tych zbrodni. Szkoda, że autorce nie udało się do końca zachować tajemnicy o osobie, która stoi za tymi przestępstwami. Zakończenie nie jest zaskakujące, ale raczej wyjaśniające wszystko, czego byliśmy świadkami – dlaczego, kto i z kim.

Styl autorki jest prosty, sprzyjający czytaniu, dobrze działający na wyobraźnię. Jedyną rzeczą, której mogłabym się czepnąć, to zbyt dużo przekleństw w początkowych rozdziałach. Być może w późniejszych było ich tak samo dużo, ale ja albo przywykłam, albo przestały mi przeszkadzać.

Bohaterowie są bardzo rasowi, oryginalni, charakterystyczni, z mocnymi charakterami, ale jednocześnie nieprzerysowani. Zespół komisarza Krugera oraz pani prokurator Ostrowskiej to trafiony w dziesiątkę team pracoholików z misją. Główni bohaterowie mają swoje traumy i tajemnice zakorzenione w odległej przeszłości, o których stopniowo się dowiadujemy.

Epilog zapowiada nowe śledztwo oraz kontynuację wątku z Muzykiem, a wszystko to dotyczy głównych bohaterów i jest związane z ich przeszłością. Zastanawiam się tylko czy autorka ma pomysł na kontynuację, gdyż nie ma nigdzie informacji o tym, że ta książka stanowi część cyklu, a kolejna powieść, która wyszła spod jej "pióra" raczej stanowi oddzielną pozycję.

Książka nie jest cienka, ale nie ma tu dłużyzn ani przypadkowych wątków czy wypełniaczy. Choć jest to debiut, autorka pisze z taką wprawą i lekkością, jakby miała na koncie wiele powieści. Zdecydowanie czekam na kolejne książki Mai Opiłki.