Wilcza rzeka recenzja

Powieść autobiograficzna o kobiecie, której świat traci stabilność. Która w czasach, gdy codzienność wypełniła panika przed wirusem, musi znaleźć miejsce do życia dla siebie i swojej córki. Wyprowadza się z małej wyspy, skuszona obietnicą mieszkania znalezionego przez niemal już byłego męża, ale czekają ją jedynie zaniedbane pokoje wynajmowane na krótki czas. Jest brudno, bywa głośno, a przede wszystkim nie jest bezpiecznie. Kobieta ciągle czuje się zagrożona i martwi się o nastoletnią córkę, a wszystko przez to, czego w życiu doświadczyła. Była molestowana przez kobietę, a matka wpoiła jej lęk przed mężczyznami. Do tego dochodziły problemy psychiczne i widmo wcześniejszych prób samobójczych. Obciążona psycznicznie nie przestaje jednak szukać stabilności. Miejsca, gdzie byłoby dobrze. Gdzie nie musiałaby na każdym kroku bać się o swoje dziecko. Pokazuje dużą siłę uciekając od przemocowego mężczyzny, który ciągle śmierdzi alkoholem. Znajduje koniec końców miejsce dla siebie w schronisku dla kobiet, ale i tam nie jest różowo. A na swojej drodze poznaje wielu różnych ludzi. Imigrantów, którzy skuszeni lepszym bytem przybyli do Wielkiej Brytanii, ale ta nie spełniła ich oczekiwań, więc zaczęli tonąć w używkach. Życie wymykało im się z rąk na przeróżne sposoby i Wioletta Grzegorzewska poświęca ich sylwetkom sporo uwagi. Równie dużo, co opisowi pandemicznej rzeczywistości czy tęsknoty za ukochanym, z którym związek miała na odległość.

"Wilcza rzeka" to tytuł szczery i bolesny. Pełen piękna wśród uwierającej szarości. Z szczyptą sztuki oraz kilogramami codziennych lęków. To powieść, która stanowi odbicie rzeczywistości i to rzeczywistości, która przytłacza oraz bywa brzydka. Znalazłam tutaj trudne relacje, dużo podłożonych przez los przeszkód, strach przed przyszłością, lęk żyjący w sercu od dzieciństwa czy powolne rozpadanie się dusz, które utknęły w miejscach, w jakich znaleźć się nie chciały. Znalazłam naprawdę wierny obraz pandemii i tego, jak człowiek zostaje pozostawiony sam, a kontakt z lekarzem bywa naprawdę utrudniony. Znalazłam opisy głębokiego uczucia oraz sporo siły kobiety, która w chaosie kroczyła do przodu.

Językowo powieść napisana jest w sposób, który całkowicie do mnie trafia i przez wzgląd na to treść uderzała we mnie mocniej. Sporo tutaj pięknie skonstruowanych zdań i trafnych spostrzeżeń na temat otaczającej bohaterkę rzeczywistości. Wszystko jest takie... zgrabne. Ładne choć bolesne i brudne.

Powieść ta spodobała mi się na wielu płaszczyznach i zdecydowanie zasługuje na trochę więcej uwagi. To tytuł ważny, dobry i potrzebny.