Wilcza rzeka recenzja

„Wilcza rzeka” to swoista autobiografia Wioletty Grzegorzewskiej. Opowieść o życiu przeciętnej, zdawałoby się kobiety, związanej z cholerykiem i alkoholikiem, która doznaje rozczarowań, ale też zaznaje radości życia i macierzyństwa.

Powieść zaczyna się w momencie, kiedy autorka jest w separacji z mężem, na świecie pojawia się pandemia i dzieje się wszystko, co jest z nią związane: ograniczenia, izolacja, kwarantanny, odwołane loty. W tym czasie bohaterka przenosi się z niewielkiej wyspy brytyjskiej z młodszą córką Julką, ukochanym psem i kotką do mieszkania, które miało być dla nich przygotowane przez byłego męża. Niestety, mieszkanie nie spełnia warunków bezpieczeństwa ani dla niej, ani dla córki. W związku z awanturą, jaką urządził jej brutalny mąż, autorka trafia do schroniska dla kobiet, ofiar przemocy domowej.

Roczna tułaczka po tymczasowych kwaterach i schroniskach wywołuje wspomnienia: dzieciństwo w PRL-u i trudności związane ze szkołą, pracą, urodzeniem pierwszego dziecka na studiach. Później ucieczka na „wyspy” po lepsze, wygodniejsze, bezpieczniejsze i godniejsze życie.

Wspomnienia z dzieciństwa pojawiają się niczym memy na facebooku z cyklu: „Za naszych czasów było jakoś fajniej”. Autorka zapytana o stan wojenny w Polsce odpowiada : „Wtedy była dużo gorsza sytuacja. Teraz na świecie jest choroba ciała, a wtedy to była choroba duszy”. Wspomina też ucieczkę przed mężem alkoholikiem i oprawcą. Poznajemy niepewny los literata, zarówno w kraju jak i za granicą. Coś pisze, jest zapraszany na spotkania autorskie, ale nie ma stałego zatrudnienia, stałej pensji i może w każdej chwili popaść w nędzę.

Dostajemy również obraz opieki społecznej i służb socjalnych w Anglii, dokładny opis mieszkań, do których się wprowadza bohaterka oraz charakterystykę kolejnych współlokatorów.

Spotykała ludzi, którzy jej pomogli, ale częściej to ona pomagała, począwszy od swojego męża, którego próbowała wyciągnąć z nałogu i dawała mu wiele szans, aż po współlokatorki potrącone przez życie, pochodzące z różnych stron świata. Jak to w Wielkiej Brytanii bywało. Między innymi pojawiają się: Pawlinka, Czeszka z polskimi korzeniami, marudząca Bułgarka Luba, lesbijka Bess.

Podsumowaniem staje się dyskusja z Julką wracającą ze szkoły. Zastanawiały się, że w języku angielskim nie ma słowa „gender”. Julka odpowiada: „żeby było prościej, bo życie jest trudne”.