Wilcza rzeka recenzja

Ona - kobieta po 40-stce, matka samotnie wychowująca dzieci, po kilku próbach samobójczych, trochę nieporadna trochę zagubiona z córką Julią, kotką Bronką i psem Leo przetaczają się przez liczne stancje. Wychowana w Polsce Ludowej liczyła po części na inną rzeczywistość, tymczasem bieda jakiej doświadcza na emigracji trzyma ją w kontrze do świata o jakim marzyła. Bohaterka jest jak tytułowa rzeka - czasem płynie z jej nurtem, od stancji do stancji, poznaje różne środowiska, czasem płynie też pod prąd. Za wszelką cenę pragnie wykazać się jako matka, to nic, że kolejny raz zje byle co, ważne by Julka miała ciepłe na obiad. Ile razy będzie się zmagać z dylematem co włożyć do garnka, czym nakarmić inne dzieci, którym doskwiera nie tylko głód, ale i brak podstawowej opieki. Bieda daje jej jednak poczucie wolności, pozwala mówić językami ulicy i elity. Czasy pandemii sprawiły, że bohaterka została całkowicie odcięta od ukochanego, żyła w ciągłym rozkroku niczym koczownik, łapiąc się różnych dorywczych prac i w międzyczasie pisząc książki.

Autorka bardzo realistycznie obrazuje dramat kobiety zdanej tylko na siebie, żyjącej ciągle na walizkach, włóczącej się po różnych stancjach. Nie raz spotkamy się tu z biedą, głodnymi dziećmi i ich obojętnymi matkami, żyjącymi od zasiłku do zasiłku, które nie mogą liczyć na żadne wsparcie.
Poza sama tematyką emigracji i opakowania jej w pandemiczną rzeczywistość mamy tu ukazane pokolenie jej córki Julii dorastającej wyłącznie przed ekranem smartfona, pokolenia on-line. Na kogo wyrosną Ci młodzi ludzie? Jakże smutny to obraz, pełen melancholii, przeplatany wspomnieniami z dzieciństwa.
Wilcza rzeka jest przykładem prozy intymnej, momentami miałam poczucie jakbym czytała czyjś pamiętnik, przewracałam kartki z wypiekami na twarzy, bo ta opowieść wzbudziła we mnie niemałe emocje. Autorka opisuje wszystko niezwykle przystępnie, nie pozbawiając tej historii ironii, a czasem czarnego humoru. Bardziej gorzka niż słodka, ale to już ocenicie sami.

"Nie wpadniesz do tej rzeki jak kamień w wodę, bo jesteś z innej materii. Będziesz się snuć na powierzchni, aż w końcu się rozpłyniesz jak poranna mgła. Taki koniec cię czeka" (s.125)